ذَلِكَ وَمَنْ عَاقَبَ بِمِثْلِ مَا عُوقِبَ بِهِ ثُمَّ بُغِيَ عَلَيْهِ لَيَنْصُرَنَّهُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ لَعَفُوٌّ غَفُورٌ (60 )
تو چهار ماه را به عنوان "ماه حرام" اعلام مى كنى. اين چهار ماه، ماه هاى حرام هستند: "رجب، ذى القعده، ذى الحجّه، محرّم".
از همه مى خواهى تا به اين چهار ماه احترام بگذارند، تو جنگ در اين ماه ها را حرام كردى و به همين خاطر اين چهار ماه، ماه هاى حرام نام گرفتند.
مسلمانان حقّ ندارند در اين چهار ماه جنگى را آغاز كنند، اين قانون توست.
بُت پرستان از اين قانون تو آگاهى داشتند، يك سال، گروهى از بُت پرستان به فكر حمله به مسلمانان افتادند، فقط دو روز ديگر از ماه محرّم باقى مانده بود كه آنان به مسلمانان حمله كردند. مسلمانان به آنان گفتند: "صبر كنيد اين دو روز بگذرد، اين ماه، ماه حرام است، جنگ در آن حرام است". بُت پرستان با شمشيرهاى خود به سوى مسلمانان آمدند، اينجا بود كه آنان از خود دفاع كردند و با بُت پرستان درگير شدند.
آرى، اگر دشمن در ماه حرام به مسلمانان حمله كرد، مسمانان بايد از خود دفاع كنند و با دشمن بجنگند، زيرا حرمت خون مسلمان از حرمت ماه هاى حرام بيشتر است. احترام اين ماه ها در برابر كسانى لازم است كه اين ماه ها را محترم بشمارند. البتّه مسلمانان نبايد در اين امر، زياده روى كنند، بايد با دشمن هم به عدالت رفتار كنند، اگر دشمن زياده روى كرد و بار ديگر به آنان ظلم كرد تو مسلمانان را يارى مى كنى.
آرى، وقتى گروهى از ستمكاران به مسلمانان ظلم مى كنند مسلمانان مى توانند ستمگران را به اندازه همان ظلمى كه كرده اند، كيفر كنند.
اگر ستمگران بار ديگر ستم كنند، تو مسلمانان را يارى مى كنى و به آنان اجازه مى دهى آنان را مجازات كنند.
البتّه اگر ستمگران واقعاً پشيمان شدند و توبه كردند، بهتر است كه مسلمانان از آنان بگذرند و آنان را عفو كنند، كه تو خداى بخشنده و آمرزنده مى باشى و گناه بندگان خود را مى بخشى، تو عفو و بخشش را دوست دارى و بندگانت را به آن امر مى كنى.