وَقَالَ الرَّسُولُ يَا رَبِّ إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هَذَا الْقُرْآَنَ مَهْجُورًا (30 )
روز قيامت روزى است كه پيامبر از اين امّت به تو شكايت مى كند، او دست هاى خود را رو به آسمان مى گيرد و مى گويد: "بارخدايا ! امّت من اين قرآن را كنار گذاشتند و از آن دورى جستند".
واى بر من ! در روزى كه اميد به شفاعت پيامبر تو دارم، او از من نزد تو شكايت مى كند كه قرآن را رها كردم !
تو پيامبر را مايه مهربانى جهانيان معرّفى كردى، پس چرا او از امّت خويش چنين شِكوه مى كند؟
چرا؟
پيامبر از حال و روز مسلمانان باخبر است، او به خوبى مى داند:
بعضى ها فقط براى ثواب آن را خواندند و هرگز در پيام هاى آن انديشه نكردند، قرآن را خواندند ولى معناى آن را نفهميدند.
بعضى ها قرآن را فقط براى مهريه عروس، بالاى سر مسافر، سوگند ياد كردن، و كتاب استخاره... خواستند.
بعضى ها وقتى خواستند قرآن را معنا كنند، آن قدر سخنان ديگران را گفتند كه در اين ميان، خودِ قرآن گم شد، آنان آن قدر احتمالات مختلف را گفتند كه آيات قرآن، بى معنا جلوه كرد.
بعضى ها براى مردم سخنرانى كردند و از شعر و خواب و تاريخ، سخن ها گفتند، امّا تفسير يك آيه از قرآن را براى مردم نگفتند.
بعضى ها كتاب هاى بيشمارى را كه انسان ها نوشته بودند، خواندند، امّا يك بار كتاب تو را مطالعه نكردند !
بعضى ها وقتى خواستند قرآن تو را معنا كنند، تا توانستند واژه هاى فلسفى را به زبان آوردند و نتيجه سخنانِ آنان اين شد كه قرآن براى مردم نامفهوم جلوه كرد، حال آن كه تو قرآن را براى يادگيرى، آسان ساخته بودى.
بعضى ها قرآن را حفظ كردند امّا روش زندگى آنان با قرآن بيگانه است.
اكنون كه اين مطالب را دانستم از تو مى خواهم ياريم كنى تا من اين گونه نباشم...

* * *