وَمَا أَرْسَلْنَا قَبْلَكَ مِنَ الْمُرْسَلِينَ إِلَّا إِنَّهُمْ لَيَأْكُلُونَ الطَّعَامَ وَيَمْشُونَ فِي الاَْسْوَاقِ وَجَعَلْنَا بَعْضَكُمْ لِبَعْض فِتْنَةً أَتَصْبِرُونَ وَكَانَ رَبُّكَ بَصِيرًا (20 ) وَقَالَ الَّذِينَ لَا يَرْجُونَ لِقَاءَنَا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْنَا الْمَلَائِكَةُ أَوْ نَرَى رَبَّنَا لَقَدِ اسْتَكْبَرُوا فِي أَنْفُسِهِمْ وَعَتَوْا عُتُوًّا كَبِيرًا (21 )
سخن بُت پرستان اين بود كه چرا محمّد(صلى الله عليه وآله) غذا مى خورد و مانند مردم عادى، در كوچه و بازار راه مى رود؟
چرا آنان فكر نمى كنند، محمّد(صلى الله عليه وآله) كه اوّلين پيامبر تو نيست، قبل از او نيز پيامبران زيادى را فرستادى كه همه انسان بوده اند. حكمت تو در اين بود كه بندگان برگزيده خود را به مقام پيامبرى برسانى و آنان را الگوى همگان قرار دهى. كسى كه مى خواهد الگوى انسان ها باشد بايد از جنس خود آن ها باشد.
سخن ديگر بُت پرستان اين بود: چرا محمّد(صلى الله عليه وآله) ثروت زيادى ندارد؟ چرا گنج هاى طلا و باغ هاى ميوه ندارد؟
حكمت تو چنين است، تو بعضى از بندگان خود را فقير مى گردانى تا ثروتمندان را امتحان كنى، تو فقيران را مايه آزمايش ثروتمندان قرار مى دهى. فقيران بايد بر فقر خود صبر كنند كه تو بر حال بندگان خود آگاهى.
صلاح را در اين ديدى كه محمّد(صلى الله عليه وآله) ثروت زيادى نداشته باشد، اگر تو مى خواستى مى توانستى به او ثروت زيادى بدهى. بُت پرستان تصوّر مى كنند كه شخصيّت انسان به ثروت اوست، امّا هرگز چنين نيست، ثروت زياد نشانه امتحان توست نه نشانه محبّت تو !
داشتن ثروت زياد با هدف مقدّس محمّد(صلى الله عليه وآله) سازگارى ندارد، تو محمّد(صلى الله عليه وآله)را فرستادى تا مردم را به سوى تو هدايت كند، اين كه او ثروتمند نباشد، براى اين هدف بهتر است. تو صلاح كار بندگان خود را مى دانى.

* * *