وَمَا جَعَلْنَا لِبَشَر مِنْ قَبْلِكَ الْخُلْدَ أَفَإِنْ مِتَّ فَهُمُ الْخَالِدُونَ (34 ) كُلُّ نَفْس ذَائِقَةُ الْمَوْتِ وَنَبْلُوكُمْ بِالشَّرِّ وَالْخَيْرِ فِتْنَةً وَإِلَيْنَا تُرْجَعُونَ (35 )
كافران با محمّد(صلى الله عليه وآله) دشمنى كردند، او را ديوانه خواندند، سنگ به او پرتاب كردند و خاكستر بر سرش ريختند، يارانش را شكنجه نمودند، امّا محمّد(صلى الله عليه وآله)دست از آرمان خود برنداشت.
او با همه سختى ها و مشكلات، باز هم مردم را به سوى يكتاپرستى فرا مى خواند و براى آنان قرآن مى خواند، گروهى از مردم جذب زيبايى هاى قرآن مى شدند و به او ايمان مى آوردند.
بعضى از كافران به دوستان خود گفتند: "چاره اى نيست بايد صبر كنيم، دير يا زود محمّد مى ميرد، وقتى او مُرد، دين او هم نابود مى شود".
تو در اين آيه جواب آنان را مى دهى: "من به هيچ كس زندگى جاويدان نداده ام، آيا آنان كه منتظر مرگ تو هستند، تا ابد زنده خواهند ماند؟ همه انسان ها سرانجام مرگ را تجربه مى كنند، من شما را به اين دنيا آوردم تا شما را با بيمارى و سلامتى، فقر و ثروت، بلا و نعمت بيازمايم تا صبر يا بى تابى شما آشكار شود، شكر يا كفران شما هويدا گردد، سرانجام همه شما مى ميريد و در روز قيامت براى حسابرسى به پيشگاه من حاضر مى شويد".
آرى، آنان كه براى محمّد(صلى الله عليه وآله) آرزوى مرگ مى كنند، خودشان هم مى ميرند، همه انسان ها محكوم به مرگ و نابودى هستند، امّا دين محمّد(صلى الله عليه وآله) و قرآن او نابود نمى شود، تو اين دين و اين قرآن را بر او نازل كردى و خودت هم آن را حفظ مى كنى، تا آسمان و زمين برپا باشد، دين محمّد(صلى الله عليه وآله) باقى خواهد ماند.

* * *