إِنَّ الَّذِينَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَّا الْحُسْنَى أُولَئِكَ عَنْهَا مُبْعَدُونَ (101 ) لَا يَسْمَعُونَ حَسِيسَهَا وَهُمْ فِي مَا اشْتَهَتْ أَنْفُسُهُمْ خَالِدُونَ (102 ) لَا يَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الاَْكْبَرُ وَتَتَلَقَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ هَذَا يَوْمُكُمُ الَّذِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ (103 )
امّا سرگذشت مؤمنان چگونه خواهد بود؟
تو در اين دنيا به مؤمنان وعده بهشت دادى، در روز قيامت به وعده ات وفا مى كنى و آنان را به بهشتى كه زير درختان آن، نهرهاى آب جارى است، مهمان مى كنى، آنان از آتش جهنّم فاصله اى بسيار دور دارند، آنان صداهاى هولناك جهنّم و فرياد جهنّميان را نمى شنوند، در بهشت هرچه بخواهند، براى آنان آماده است.
هيچ ترسى بالاتر از ترس جهنّم نيست، آنان وقتى وارد بهشت مى شوند مى دانند كه هرگز از بهشت بيرون نمى روند، پس ديگر از جهنّم نمى ترسند، آرامش كامل دارند.
فرشتگان به ديدار آنان مى آيند و به آنان مى گويند: "امروز، روز آسايش هميشگى شماست، اين همان روزى است كه خدا به شما وعده داده بود". در زير درختان بهشت، نهرها جارى است، همسرانى پاك و پاكيزه در انتظار مؤمنان مى باشند، مؤمنان براى هميشه از نعمت هاى آن بهره مند خواهند شد.
آرى، نعمت هاى دنيا به زودى از بين مى روند، به زودى هيچ اثرى از اموال و ثروت نخواهد بود، امّا نعمت بهشت، جاودان است و هرگز پايانى ندارد.
آيا كسى مى تواند از بهشت تو سخن بگويد و آن را توصيف كند؟ هرگز.
"شنيدن كى بود مانند ديدن ".
تو بهشت را محلّ زندگى واقعى بندگان خوب قرار داده اى و آنان در آنجاست كه معناى زندگى را مى فهمند.