وَكَذَلِكَ أَنْزَلْنَاهُ آَيَات بَيِّنَات وَأَنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَنْ يُرِيدُ (16 )
تو قرآن را براى هدايت مردم فرستادى، قرآن تو، آشكار و روشن است. تو همه انسان ها را هدايت مى كنى، پيام و سخن خود را به آنان مى رسانى، راه خوب و بد را نشان مى دهى. به اين هدايت، "هدايت اوّل" مى گويند، اين اوّلين مرحله هدايت است، هدايتى است كه براى همه انسان ها مى باشد.
پس از آن، براى كسانى كه هدايت اوّل را پذيرفتند و راه حقّ را برگزيدند، هدايت ديگرى قرار مى دهى. تو زمينه كمال بيشتر را براى آنان فراهم مى كنى، به اين هدايت، "هدايت دوم" مى گويند.
اين اراده و قانون توست: هر كس هدايت اوّل را پذيرفت، شايستگى ورود به مرحله بعدى هدايت پيدا مى كند. تو به او راه كمال را نشان مى دهى، كارى مى كنى كه لحظه به لحظه به تو نزديك تر شود، تو دست او را مى گيرى و به بهشت خويش رهنمونش مى سازى.
در اينجا مثالى ساده مى نويسم: همه مى توانند به مدرسه بروند و درس بخوانند، اگر كسى به دبستان نرفت و درس نخواند، در آينده نمى تواند به دانشگاه برود. فقط كسى مى تواند به دانشگاه برود (و بعداً پزشك، مهندس و... شود) كه ديپلم گرفته باشد.
مدرسه رفتن، مثال هدايت اوّل است كه براى همه فراهم است، دانشگاه رفتن مثال هدايت دوم است كه فقط براى عدّه اى فراهم است.
آرى، هدايت دوّم مخصوص كسانى است كه تو بخواهى آنان را از اين هدايت بهره مند كنى، آنان كسانى هستند كه از هدايت اوّل به خوبى بهره برده اند.