يَوْمَ يَرَوْنَ الْمَلَائِكَةَ لَا بُشْرَى يَوْمَئِذ لِلْمُجْرِمِينَ وَيَقُولُونَ حِجْرًا مَحْجُورًا (22 ) وَقَدِمْنَا إِلَى مَا عَمِلُوا مِنْ عَمَل فَجَعَلْنَاهُ هَبَاءً مَنْثُورًا (23 ) أَصْحَابُ الْجَنَّةِ يَوْمَئِذ خَيْرٌ مُسْتَقَرًّا وَأَحْسَنُ مَقِيلًا (24 )
بُت پرستان، روز قيامت و زنده شدن پس از مرگ را تكذيب مى كردند و محمّد(صلى الله عليه وآله) را دروغگو مى پنداشتند. آن ها به محمّد(صلى الله عليه وآله) مى گفتند: "چرا فرشتگان از آسمان نازل نشدند؟ چرا ما خدا را نمى بينيم؟". آنان تكبّر ورزيدند و طغيان كردند. آن ها بُت هاى خود را مى ديدند و در مقابلش سجده مى كردند و تصوّر مى كردند كه تو را هم مانند بُت ها مى توان با چشم ديد.
هيچ كس نمى تواند تو را با چشم ببيند. اگر تو را مى شد با چشم ديد، ديگر تو خدا نبودى، بلكه يك آفريده بودى، هر چه با چشم ديده شود، مخلوق است. هر چيزى كه با چشم ديده شود، روزى از بين مى رود و تو هرگز از بين نمى روى.
تو صفات و ويژگى هاى مخلوقات را ندارى، اگر تو يكى از اين صفات را مى داشتى، يقيناً مى شد تو را درك كرد و مى شد تو را با چشم ديد، امّا ديگر تو نمى توانستى هميشگى باشى، گذر زمان تو را هم دگرگون مى كرد.
تو يگانه اى ! هيچ صفتى از صفات مخلوقات خود را ندارى، از اين رو هرگز نمى توان تو را حس كرد و يا تو را ديد. در دنيا و آخرت هيچ كس نمى تواند تو را با چشمِ سر ببيند.

* * *

بُت پرستان دو خواسته داشتند، يكى ديدار تو بود، ديگرى ديدار فرشتگان. فرشتگان را مى توان با چشم ديد، سرانجام روزى مى آيد كه آنان فرشتگان را مى بينند و به آرزوى خود مى رسند.
روز قيامت كه فرا رسد، بُت پرستان فرشتگان را مى بينند، امّا در آن روز، فرشتگان به مُجرمان هيچ بشارت و خبر خوشى نمى دهند، بُت پرستان مى بينند كه فرشتگان به سوى آنان مى آيند تا آنان را به جهنّم ببرند، آنان فرياد بر مى آورند: "ما را امان دهيد".[143]

* * *

بُت پرستان در دنيا بُت ها را مى پرستند و گاهى براى بُت هاى خود، حيوانى را قربانى مى كنند و گوشت آن را به بيچارگان مى دهند، آنان خيال مى كنند كه اين كارها، در روز گرفتارى برايشان مفيد خواهد بود، امّا همه كارهاى آنان محكوم به فنا و نابودى است.
آنان در مقابل بُت ها سجده مى كنند و باور دارند اين سجده ها براى آنان مفيد است، امّا اين گمراهى شديد است، آنان از راه حقّ دور افتاده اند و اعمالشان تباه مى شود.
روز قيامت به بررسى اعمال آنان مى پردازى و همه آن كارها را تباه مى كنى، آنان چشم باز مى كنند و مى بينند هيچ اثرى از كارهاى آنان باقى نمانده است، همه كارهايشان همچون ذرّات غبار در هوا پراكنده و نابود مى شوند، آن وقت است كه اميد آنان نااميد مى شود.
اين حال بُت پرستان و كافران است، امّا در روز قيامت، مؤمنان به پاداش كارهاى خود مى رسند، تو آنان را در بهشت جاى مى دهى و به راستى كه آنان در بهترين منزلگاه و نيكوترين جايگاه خواهند بود.

* * *