بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ عَمَّ يَتَسَاءَلُونَ (1 ) عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ (2 ) الَّذِي هُمْ فِيهِ مُخْتَلِفُونَ (3 ) كَلَّا سَيَعْلَمُونَ (4 )
اين مردم درباره چه چيز از يكديگر سؤال مى كنند؟
سؤال درباره آن خبرِ بزرگ است.
خبرى كه بسيارى از مردم، در آن اختلاف دارند، آنچه كافران درباره آن مى گويند، درست نيست، به زودى آنان مى فهمند كه اشتباه كرده اند، البتّه آنان به زودى بر خطاى خود آگاه مى شوند.

* * *

در ابتداى اين سوره از خبرى بزرگ، سخن گفته اى، من دوست دارم بدانم اين خبر چيست كه مردم درباره آن اختلاف دارند؟
بايد بررسى و تحقيق كنم.
يكى از ياران امام صادق(عليه السلام) اين چند آيه را خواند. او دوست داشت بداند كه تفسير اين آيات چه مى شود، روزى، نزد آن حضرت رفت و از او درباره "خبر بزرگ" كه در اينجا ذكر شده است، سؤال كرد.
امام صادق(عليه السلام) به او رو كرد و فرمود: "خبر بزرگ، ولايت است".[1]

* * *

مردم در ولايت على(عليه السلام)اختلاف دارند، گروه زيادى از آنان حاضر نيستند ولايت على(عليه السلام)را بپذيرند.
تو از محمّد(صلى الله عليه وآله) خواسته بودى تا سه سال مردم را مخفيانه به اسلام دعوت كند، پس از آن، از او خواستى تا خويشاوندان خود را به اسلام فرا خواند، سپس آيه 214 سوره شعرا را بر او نازل كردى: ""اى محمّد ! خاندان خويش را از عذاب من بترسان".
محمّد(صلى الله عليه وآله) همه خويشان خود را كه بيشتر آنان از بزرگان مكّه بودند، به خانه خود دعوت كرد و با غذايى از آنان پذيرايى نمود و سپس فرمود: "اى خويشان من ! من پيامبر خدا هستم و براى سعادت شما و همه مردم برانگيخته شده ام. پس دست از بُت پرستى برداريد".
سكوت همه جا را فرا گرفت. همه به هم نگاه مى كردند، محمّد(صلى الله عليه وآله)سخن خود را چنين ادامه داد: "آيا در ميان شما كسى هست كه مرا در اين راه يارى كند، هر كس كه اين كار را بكند برادر و جانشين من خواهد بود؟".
هيچ كس جواب نداد، على(عليه السلام)از جا بلند شد و گفت: "اى پيامبر ! من شما را يارى مى كنم".
پيامبر سه بار سخن خود را تكرار كرد و فقط على(عليه السلام) بود كه هر سه بار جواب داد. اكنون پيامبر رو به همه مى كند و مى گويد: "بدانيد كه اين جوان، برادر و وصىّ و جانشين من است. از او اطاعت كنيد".[2]
بيشتر كسانى كه در اين مهمانى بودند سخن پيامبر را نپذيرفتند، ابوطالب، پدر على(عليه السلام)هم در آنجا حاضر بود، آنان رو به ابوطالب كردند و در حالى كه لبخند تمسخرآميزى بر لب داشتند به ابوطالب گفتند: "اى ابوطالب ! محمّد از تو خواست تا از پسرت، على اطاعت كنى و گوش به فرمان او باشى !".
آن روز آنان سخن محمّد(صلى الله عليه وآله) را مسخره كردند، او را تنها گذاشتند و ياريش نكردند، امّا در آن شرايط، اين على(عليه السلام) بود كه دعوت محمّد(صلى الله عليه وآله)را پذيرفت و در سختى ها و تنهايى ها، يار او بود.
آرى، محمّد(صلى الله عليه وآله) از همان آغاز كار، برنامه اى دراز مدّت داشت، او حتّى از همان لحظه، جانشين خود را (به امر تو) مشخّص نمود، امامت، ادامه راه نبوّت است.
ولايت، همان خبر بزرگ است !
همان خبرى كه مردم درباره آن اختلاف دارند، امّا وقتى روز قيامت فرا رسد، همه چيز بر آنان آشكار مى شود.

* * *

راه امامت و ولايت دوازده امام، همان ادامه راه قرآن است، تو پس از پيامبر، على(عليه السلام)و يازده امام پس از او را براى هدايت مردم برگزيدى، تو انسان ها را بدون امام رها نمى كنى، براى جانشينى پس از پيامبر، برنامه دارى.
دوازده امام را از گناه و زشتى ها پاك گردانيدى و به آنان مقام عصمت دادى و وظيفه هدايت مردم را به دوش آنان نهادى و از مردم خواستى تا از آنان پيروى كنند.
امروز راه مهدى(عليه السلام) راهى است كه مرا به سعادت مى رساند، پيروى از مهدى(عليه السلام)، همان راه شايسته توست.
من شنيده ام اگر كسى در اين دنيا عمر طولانى كند و ساليان سال، عبادت خدا را به جا آورد و نماز بخواند و روزه بگيرد و به اندازه كوه بزرگى، صدقه بدهد و هزار حجّ هم به جا آورد و سپس در كنار خانه خدا مظلومانه به قتل برسد، با اين همه، اگر ولايت اهل بيت(عليهم السلام)را انكار كند، خدا هيچ كدام از كارهاى او را قبول نمى كند و او را وارد بهشت نمى كند.[3]
من بايد در راه و مسير تو باشم، اگر من ولايت اهل بيت(عليهم السلام)را قبول داشته باشم، نشانه اين است كه در راه صحيح هستم، راه ولايت، امتداد راه قرآن است.

* * *