فَمَا يُكَذِّبُكَ بَعْدُ بِالدِّينِ (7 ) أَلَيْسَ اللَّهُ بِأَحْكَمِ الْحَاكِمِينَ (8 )
محمّد(صلى الله عليه وآله) با بُت پرستان مكّه سخن مى گفت و از آنان مى خواست تا به قرآن ايمان بياورند، او به آنان فرمود: "اگر در قرآن شكّى داريد، يك سوره مانند آن بياوريد"، آنان هرگز نتوانستند چنين كارى كنند، معجزه بودن قرآن براى آنان ثابت شد و حقّ را شناختند امّا به آن ايمان نياوردند.
محمّد(صلى الله عليه وآله) به آنان هشدار مى داد كه از عذاب روز قيامت بترسيد، آنان مى گفتند: "قيامت دروغى بيش نيست ! آيا وقتى مرديم و تبديل به مشتى خاك و استخوان شديم، باز زنده مى شويم؟ چگونه چنين چيزى ممكن است؟".
اكنون تو با تك تك كافران چنين سخن مى گويى: "بعد از اين همه هشدار، چه چيزى شما را وادار مى كند كه قيامت را تكذيب كنيد؟ چرا خود را از سعادت محروم مى كنيد؟ به چه قدرتى دل بسته ايد؟ آيا نمى دانيد كه من بر همه فرمانروايان، برترى دارم؟ آيا نمى دانيد كه هر چه من فرمان دهم، همان خواهد شد، چرا از عذاب من نمى ترسيد؟".
آرى، روز قيامت كه فرا رسد، كافران هيچ يار و ياورى نخواهند داشت، تو فرمان مى دهى تا فرشتگان زنجيرهاى آهنين بر گردن آن ها بيندازند و آن ها را با صورت بر روى زمين بكشانند و به سوى جهنّم ببرند، وقتى آنان آتش سوزان جهنّم را مى بينند، هراسان مى شوند و صداى ناله آنان بلند مى شود، آن وقت است كه تو به آنان مى گويى: "بچشيد عذاب آتشى را كه آن را دروغ مى پنداشتيد".