فَأَرَاهُ الاَْيَةَ الْكُبْرَى (20 ) فَكَذَّبَ وَعَصَى (21 ) ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعَى (22 ) فَحَشَرَ فَنَادَى (23 )فَقَالَ أَنَا رَبُّكُمُ الاَْعْلَى (24 ) فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَكَالَ الاَْخِرَةِ وَالاُْولَى (25 )إِنَّ فِي ذَلِكَ لَعِبْرَةً لِمَنْ يَخْشَى (26 )
موسى(عليه السلام) نزد فرعون رفت و به او گفت:
ــ اى فرعون ! من فرستاده خداى تو هستم.
ــ اى موسى ! بگو بدانم خداى شما كيست؟ مگر غير از من خداىِ ديگرى وجود دارد؟ اگر راست مى گويى، معجزه خود را نشان بده !
در اين هنگام، موسى(عليه السلام) عصاى خود را بر زمين انداخت، به قدرت تو، آن عصا تبديل به اژدهايى وحشتناك شد، اژدهايى بزرگ كه مى رفت تخت فرعون را ببلعد. فرعون تا اين منظره را ديد، فرياد زد: "اى موسى اين اژدها را بگير". موسى(عليه السلام)دست دراز كرد و آن اژدها تبديل به عصا شد.
آرى، موسى(عليه السلام) اين معجزه بزرگ را نشان او داد، امّا فرعون اين معجزه را جادو خواند و عصيان كرد و از پذيرفتن سخن موسى(عليه السلام) روى گرداند و براى نابودى آيين موسى(عليه السلام)تلاش نمود.
او به موسى(عليه السلام) رو كرد و گفت: "تو به اينجا آمده اى تا با سحر و جادوى خود ما را از وطنمان بيرون كنى، من نيز جادويى براى تو مى آورم".
فرعون دستور داد تا جادوگران از سرتاسر كشور مصر جمع شوند و در روز مشخّصى با موسى(عليه السلام) مبارزه كنند. او به پيروان خود گفت: "من پروردگارِ بزرگ شما هستم".
جادوگران به شهر مصر آمدند، همه مردم جمع شدند، جادوگران، بساط جادوگرى خود را به زمين انداختند. موسى(عليه السلام)عصايش را به زمين انداخت، ناگهان آن عصا به اژدهايى تبديل شد و با سرعت همه وسايل جادوگرى كه در آنجا بود، بلعيد. جادوگران كه در جادوگرى استاد بودند، فهميدند كه عصاى موسى(عليه السلام)، جادو نيست، بلكه معجزه است، آنان به موسى(عليه السلام)ايمان آوردند.
فرعون بسيار عصبانى شد و آنان را تهديد كرد، آنان دست از ايمان خود برنداشتند و همگى مظلومانه شهيد شدند.
سال هاى سال گذشت، تو به فرعون مهلت دادى و او در اين مدّت به ظلم و ستم خويش ادامه داد، سرانجام تو به موسى(عليه السلام) فرمان دادى تا شب هنگام به سوى فلسطين حركت كند، موسى(عليه السلام) دستور حركت داد، او با بنى اسرائيل به رود نيل رسيدند، از موسى(عليه السلام)خواستى عصاى خود را به آب بزند، رود نيل شكافته شد و موسى(عليه السلام)و يارانش از آن عبور كردند.
فرعون از پشت سر رسيد، نگاه كرد وديد كه رود نيل شكافته شده است، همراه با سپاهش وارد شكاف آب شد، وقتى آخرين نفر سپاه او وارد آب شد، به دستور تو، رود نيل به حالت اوّلش بازگشت و همه آن ها در آب غرق شدند و ديگر اثرى از آن سپاه باشكوه باقى نماند.
اين گونه بود كه تو فرعون را به عذاب آخرت و دنيا گرفتار ساختى، او در رود نيل غرق شد و بعد از مرگ نيز روح او در آتشى سوزان گرفتار شد و روز قيامت هم او را به جهنّم گرفتار مى سازى.
اين سرگذشت فرعون بود، اين سرگذشت، مايه عبرت براى كسى است كه از عذاب تو مى ترسد.

* * *

كشور مصر، كشورى آباد بود و آبادانى آن به خاطر رود نيل بود، فرعون خود را صاحبِ رود نيل مى دانست. فرعون بُت پرست بود و خودش را پروردگار مردم مصر مى دانست.
در آيه 14 اين سوره چنين مى خوانم: "فرعون به مردم گفت: من پروردگار بزرگ شما هستم".
در آيه 127 سوره اعراف آمده است كه پيروان فرعون به فرعون گفتند: "چرا موسى و يارانش را به حال خود رها كرده اى تا در زمين فساد كنند و پرستش تو و خدايان تو را رها كنند؟".
در آيه 38 سوره قصص آمده است كه فرعون به موسى(عليه السلام)گفت: "من خدايى غير از خود نمى شناسم".
وقتى اين سه آيه را با هم بررسى مى كنيم به اين نتيجه مى رسيم:
1 - مردم مصر به خدايان آسمان و خداى زمين باور داشتند، آنان فرعون را خداىِ زمين و صاحب رود نيل مى دانستند.
2 - مردم مصر و حتّى خود فرعون، خدايان آسمان را مى پرستيدند. فرعون قدرت خود را از خداى آسمان ها مى دانست.
3 - خداى آسمان ها در نظر آنان در بُت ها جلوه كرده بود، آنان در مقابل بت ها سجده مى كردند و بر اين باور بودند كه روحِ خدايان آسمان در اين بت ها جلوه كرده است.
4 - مردم مصر با يكتاپرستى فاصله زيادى داشتند، آنان هم بُت هاى مختلف را مى پرستيدند و هم در مقابل فرعون به عنوان خداىِ زمين سجده مى كردند.

* * *