بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ إِذَا السَّمَاءُ انْفَطَرَتْ (1 ) وَإِذَا الْكَوَاكِبُ انْتَثَرَتْ (2 ) وَإِذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ (3 )وَإِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ (4 ) عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا قَدَّمَتْ وَأَخَّرَتْ (5 ) يَا أَيُّهَا الاِْنْسَانُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَرِيمِ (6 )الَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّاكَ فَعَدَلَكَ (7 ) فِي أَيِّ صُورَة مَا شَاءَ رَكَّبَكَ (8 )كَلَّا بَلْ تُكَذِّبُونَ بِالدِّينِ (9 ) وَإِنَّ عَلَيْكُمْ لَحَافِظِينَ (10 ) كِرَامًا كَاتِبِينَ (11 ) يَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ (12 ) إِنَّ الاَْبْرَارَ لَفِي نَعِيم (13 )
باز هم از قيامت سخن مى گويى، انسان چقدر زود به خواب غفلت مى رود، تو مى خواهى با ياد قيامت او را بيدار كنى:
زمانى كه آسمان شكافته شود، ستارگان پراكنده گردند، آن زمان كه درياها برافروخته گردد و قبرها زير و رو شود و مردگان سر از قبرها برآورند، آن وقت است كه انسان مى فهمد كه چه اعمالى براى خود فرستاده است.[25]
اى انسان ! چه چيزى تو را در برابر خداى بزرگوار، مغرور ساخته است؟ چه چيزى به تو جرأت داد كه گناه كنى؟ چه چيز تو را به هلاكت خود علاقه مند كرده است؟ آيا اين خواب غفلت تو به بيدارى نمى انجامد؟
اى انسان ! تو كه به ديگران رحم مى كنى، چرا به خودت رحم نمى كنى؟ تو براى ديگران دلسوزى مى كنى، چرا براى خودت دلسوزى نمى كنى؟
به چه مى انديشى؟ چرا نعمت هاى خدا را از ياد برده اى؟ چرا شكرگزار خداى خود نيستى؟
همان خدايى كه تو را آفريد و صورت و اعضاى متناسب به تو داد، تو در آغاز نطفه اى ناچيز بودى، اين خدا بود كه تو را رشد داد و بزرگ كرد و به صورتى كه خواست تو را آفريد.
چرا روز قيامت را دروغ مى پندارى؟ چرا براى آن روز توشه اى بر نمى گيرى؟ مرگ در كمين توست.
بدان كه فرشتگان مواظب رفتار تو هستند، فرشتگانى والامقام كه همه اعمال تو را مى نويسند، آنان مى دانند كه تو به چه فكر مى كنى، چه مى گويى و چه انجام مى دهى.

* * *

در آيه 5 به اين نكته اشاره شده است، در روز قيامت انسان نتيجه دو نوع از كارهاى خود را مى بيند:
نوع اوّل: كارهايى را كه قبل از مرگ انجام داده است. (خود اعمال)
نوع دوم: كارهايى كه بعد از مرگ، آثار آن را به حساب او مى نويسند. (آثار اعمال)
آرى، گاهى من كارى انجام مى دهم كه هيچ اثرى از آن در اين دنيا باقى نمى ماند، امّا گاهى كارى انجام مى دهم كه اثر آن حتّى پس از مرگم هم باقى مى ماند، اگر كتابى مذهبى و مفيد بنويسم، بعد از مرگم، هر كس از آن كتاب بهره ببرد، من در ثواب او شريك هستم.
از طرف ديگر اگر كتابى بر ضدّ اسلام بنويسم، بعد از مرگم، عدّه اى با آن كتاب به گمراهى كشيده مى شوند و گناه من ادامه پيدا مى كند. ممكن است پانصد سال از مرگ من بگذرد، امّا كسى با خواندن آن كتاب منحرف شود، اينجا باز من گناه كرده ام !
خدا به فرشتگان فرمان داده است تا به صورت دقيق، هم اعمال مرا بنويسند و هم آثار اعمال مرا.

* * *