بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ وَالضُّحَى (1 )وَاللَّيْلِ إِذَا سَجَى (2 ) مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَمَا قَلَى (3 )
محمّد(صلى الله عليه وآله) به بُت پرستان مكّه خبر داد كه تو او را به پيامبرى برگزيده اى و قرآن را به او نازل كرده اى، محمّد(صلى الله عليه وآله) براى آنان قرآن مى خواند و از آنان مى خواست تا دست از بُت پرستى بردارند.
بُت پرستان بارها به محمّد(صلى الله عليه وآله)گفتند: "تو قرآن را از پيش خودت مى سازى !"، تو تصميم گرفتى تا چند روزى، آيه جديدى براى محمّد(صلى الله عليه وآله)نفرستى.
در اين مدّت آنان نزد محمّد(صلى الله عليه وآله)مى آمدند و به او مى گفتند: "اى محمّد ! چرا آيه جديدى نمى خوانى؟ ديدى كه خدا تو را به حال خود رها كرد و بر تو خشم گرفت و ديگر قرآن بر تو نازل نمى كند".
آنان با اين سخن مى خواستند محمّد(صلى الله عليه وآله) را سرزنش كنند، امّا اين سخنانشان در واقع اعتراف به حقّ بود.
مگر آنان نمى گفتند: "محمّد قرآن را از پيش خود مى سازد"، پس چرا حالا مى گويند: "خدا محمّد را به حال خود رها كرده است."؟
به راستى كدام سخن آنان درست است؟
هر كس كه اين دو سخن را بشنود، مى فهمد كه يكى از اين دو سخن باطل است. آرى، آنان خودشان اعتراف كردند كه قرآن، ساخته ذهن محمّد(صلى الله عليه وآله)نيست !

* * *

پانزده روز گذشت و آيه جديدى بر محمّد(صلى الله عليه وآله) نازل نشد، بُت پرستان به محمّد(صلى الله عليه وآله) گفتند: "خدا تو را به حال خود رها كرده است و بر تو خشم گرفته است"، محمّد(صلى الله عليه وآله) سخن آنان را مى شنيد و منتظر جبرئيل بود...
ناگهان جبرئيل بر محمّد(صلى الله عليه وآله)نازل شد و اين سوره را براى او خواند: "اى محمّد ! سوگند به روز آن هنگام كه آفتاب برآيد و همه جا را فرا گيرد، سوگند به شب آن هنگام كه تاريكى آن همه را فرا گيرد و آرامش بخشد، كه من تو را رها نكرده ام و بر تو خشم نگرفته ام".
آرى، تو محمّد(صلى الله عليه وآله) را براى پيامبرى برگزيدى و هرگز اين مقام را از او نمى گيرى، اگر در اين پانزده روز، جبرئيل را نزد او نفرستادى، مصلحتى در كار بوده است، تو مى خواستى هيچ بهانه اى براى بُت پرستان نباشد و آنان بفهمند كه قرآن، ساخته ذهن محمّد(صلى الله عليه وآله)نيست.

* * *