بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ أَلَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ (1 ) وَوَضَعْنَا عَنْكَ وِزْرَكَ (2 ) الَّذِي أَنْقَضَ ظَهْرَكَ (3 )
اين سوره، ادامه سخنانى است كه در سوره "ضُحى" بيان كردى، سخن خويش را با محمّد(صلى الله عليه وآله) ادامه مى دهى: "اى محمّد ! آيا من سينه تو را براى تحمّل سختى ها، وسعت نبخشيدم؟ آيا بار سنگين مشكلات را از دوش تو برنداشتم؟ همان بار سنگينى كه نزديك بود تو را از پاى درآورد".
آرى، محمّد(صلى الله عليه وآله) در راه مبارزه با بُت پرستى با مشكلات زيادى روبرو بود، كافران او را ديوانه و گمراه و جادوگر مى خواندند و مسخره اش مى كردند، به او سنگ مى زدند و بر سرش خاكستر مى ريختند، اين ها، دل محمّد(صلى الله عليه وآله) را به درد آورده بود تا آنجا كه نزديك بود از پا درآيد.
او را دريادل كردى، سينه او را آن چنان وسيع كردى كه ديگر اين سخنان هرگز او را ناراحت نمى كرد.
آرى، هيچ طوفانى نمى توانست آرامش اقيانوس روح او را بر هم بزند، ديگر هيچ مشكلى نتوانست او را به زانو درآورد، كارشكنى هاى دشمنان او را نااميد نكرد و با توكّل به يارى تو راه خود را ادامه داد و سرانجام موفّق شد بُت پرستى را در آن سرزمين ريشه كن كند و خانه كعبه را از همه بُت ها پاك گرداند.

* * *