وُجُوهٌ يَوْمَئِذ مُسْفِرَةٌ (38 ) ضَاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ (39 ) وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ (40 ) تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ (41 )أُولَئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ (42 )
مردم در آن روز، دو گروه مى شوند: گروه مؤمنان و گروه كافران.
در آن روز، مؤمنان چهره هاى نورانى دارند و خندان و خوشحال اند زيرا فرشتگان آنان را به سوى بهشت جاودان راهنمايى مى كنند.
ولى در آن روز، كافران چهره هايى تيره و تار دارند، آنان رو سياه و افسرده اند، آنان در دنيا راه كفر را پيمودند و به گناهان رو آوردند. فرشتگان زنجيرهاى آهنين بر گردن آنان مى بندند و آنان را به سوى جهنّم مى كشانند.

* * *

مناسب است در اينجا سخنى را كه پيامبر به على(عليه السلام) فرموده است، بيان كنم، اين سخن درباره شيعيان على(عليه السلام) مى باشد، همان كسانى كه راه راست را پيمودند، راه راست همان راه توحيد، نبوّت و امامت است.
پيامبر به على(عليه السلام) چنين فرمود: "اى على ! وقتى روز قيامت فرا رسد، تو و شيعيانت از قبر بيرون مى آييد در حالى كه چهره هاى شما مانند ماه شب چهارده مى درخشد. غم و غصّه ها از دل هاى شما دور مى شود، مردم همه در ترس و اضطراب هستند امّا شما در امن و امان هستيد".[15]
خوشا به حال كسى كه شيعه واقعى على(عليه السلام) است و در راه او گام برمى دارد ! روز قيامت، روز خوشحالى او خواهد بود.