فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرَى (34 ) يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الاِْنْسَانُ مَا سَعَى (35 ) وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَنْ يَرَى (36 )فَأَمَّا مَنْ طَغَى (37 ) وَآَثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا (38 ) فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَى (39 ) وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى (40 ) فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَى (41 )
بار ديگر از حادثه قيامت سخن مى گويى:
هنگامى كه آن حادثه بزرگ، روى دهد، هر انسانى به سزاىِ اعمال خود مى رسد.
در روز قيامت، همه از خواب غفلت بيدار مى شوند و انسان هايى كه راه كفر را پيموده اند به ياد اعمال خود مى افتند، امّا اين تذكّر و يادآورى، سودى براى آنان ندارد، آنان هيچ كارى از دستشان برنمى آيد، توبه در آن روز فايده اى ندارد، ديگر كار از كار گذشته است، پشيمانى سودى ندارد.
آن روز، پرده ها و حجاب ها كنار مى رود، جهنّم در پيش چشم همه آشكار مى شود و انسان ها دو گروه مى شوند:
گروهى كه عصيانگرى كرده اند و فقط به فكر زندگى دنيا بوده اند و براى قيامت توشه اى برنگرفته اند. جايگاه چنين افرادى، آتش جهنّم است.
گروهى هم به روز قيامت ايمان داشتند و از عذاب تو هراس داشتند و از گناه دورى كردند، آنان از هواى نفس، دورى نمودند، جايگاه آنان در بهشت خواهد بود.

* * *