بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا (1 ) وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا (2 ) وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا (3 )وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا (4 )وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا (5 ) وَالاَْرْضِ وَمَا طَحَاهَا (6 ) وَنَفْس وَمَا سَوَّاهَا (7 ) فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا (8 ) قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا (9 ) وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا (10 )
سعادت انسان در پرهيز از گناهان است، كسى كه از زشتى ها دورى كند به سعادت و رستگارى مى رسد و تو در روز قيامت او را در بهشت جاى مى دهى، اين حقيقتى است كه تو مى خواهى آن را براى انسان ها بيان كنى، پس چنين سوگند ياد مى كنى:
سوگند به خورشيد،
سوگند به روشنايى خورشيد،
سوگند به ماه آن هنگام كه بعد از غروب خورشيد، در آسمان ظاهر مى شود، سوگند به روز هنگامى كه فرا مى رسد و زمين را روشن مى كند،
سوگند به شب آن هنگام كه زمين را مى پوشاند و همه جا تاريك مى شود،
سوگند به آسمان،
سوگند به كسى كه آسمان را بنا كرد،
سوگند به زمين،
سوگند به كسى كه زمين را گستراند،
سوگند به جانِ انسان،
سوگند به كسى كه جان انسان را به خوبى به حد كمال آفريد و راه خوب و بد را به او نشان داد و نور فطرت را در وجودش قرار داد، هر انسان به حكم فطرت خويش، بدى را از خوبى تشخيص مى دهد.
تو در اينجا يازده سوگند ياد كردى، هدف تو از اين سوگندها دو جمله است: "سوگند به خورشيد، ماه، روز، شب و ... كه هر كس از گناهان و زشتى ها دورى نمود، رستگار مى شود و هر كس كه به كفر و گناه رو آورد، زيانكار و نااميد مى شود".
آرى، كسى كه از كفر و بُت پرستى و گناهان دورى كند، به رستگارى مى رسد، تو او را در روز قيامت در بهشتى كه نهرهاى آب از زير درختان آن جارى است، جاى مى دهى و براى هميشه در آنجا خواهد بود، امّا كسى كه راه كفر را بپيمايد و بُت پرستى كند و به گناهان رو آورد در روز قيامت نااميد خواهد شد، او در آتشى سوزان جاى خواهد گرفت و هيچ كس ياريش نخواهد كرد، او زيانكار واقعى است زيرا سرمايه وجودى خويش را تباه كرده است و براى هميشه گرفتار عذاب دردناك شده است.

* * *