وَرَفَعْنَا لَكَ ذِكْرَكَ (4 )
"اى محمّد ! آيا نام تو را بلند آوازه نساختم؟".
قبل از اين كه محمّد(صلى الله عليه وآله) به پيامبرى مبعوث شود، شخصيّت بانفوذى در ميان مردم مكّه نبود، وقتى او به پيامبرى مبعوث شد، كم كم مردم به آيين او ايمان آوردند و نام او بلند آوازه شد و به شهرت رسيد. بعد از مدّتى، مردم قبيله هايى كه در اطراف مكّه زندگى مى كردند، به مكّه مى آمدند و سخنان او را مى شنيدند و به او ايمان مى آوردند.
اين سوره در مكّه نازل شده است، در همان سال هايى كه پيامبر در مكّه بود، نام او بلند آوازه شد، پس از مدّتى مردم مدينه از او خواستند تا به شهر آنان هجرت كند. محمّد(صلى الله عليه وآله) به شهر آنان هجرت كرد و روز به روز بر تعداد مسلمانان افزوده شد و او در سال هشتم با لشكرى ده هزار نفرى به مكّه آمد و آنجا را فتح كرد. در روزهاى آخر عمر پيامبر، هيچ كس به شهرت و قدرت و عظمت او در سرزمين حجاز نبود.
مسلمانان در اذان نماز و در تشهّد نماز چنين مى گويند:
أشهدُ انْ لا اله الا الله.
أشهدُ انَّ محمّداً عبدُه و رسولُه.
اين دستور توست. مسلمانان بايد هر روز در پنج نماز، بعد از بردن نام تو، نام محمّد(صلى الله عليه وآله)را اين گونه بااحترام ببرند.
به راستى كه تو، نام پيامبر خود را اين گونه بلند آوازه ساختى و اين به پاس سختى ها و مشكلاتى بود كه او در راه دين اسلام تحمّل نمود.

* * *