بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الاَْعْلَى (1 )
بُت پرستان سخنان كفرآميزى مى گفتند و به تو نسبت هاى ناروايى دادند، آنان گرفتار جهل و نادانى شده بودند و مى پنداشتند بُت ها، دختران تو هستند و آنان را شريك تو قرار داده بودند و در برابر بُت ها سجده مى كردند و آن ها را مى پرستيدند.
اكنون از محمّد(صلى الله عليه وآله) مى خواهى تا چنين بگويد:
سبحانَ ربّى الأعلى !
"پاك و منزّه است خداى بى همتاى من !".

* * *

تو خداى يكتايى و هيچ همتايى ندارى، تو هيچ كدام از ويژگى ها و صفات مخلوقات خود را ندارى ! تو هرگز شريك ندارى، فرزند ندارى، از همه عيب ها و نقص ها به دور هستى.
وقتى من به تو فكر مى كنم، اوّل بايد از عمق وجودم اعتراف كنم كه تو بالاتر از هر چيزى هستى كه به ذهن من مى آيد.
اگر براى تو جسم فرض كنم، اگر براى تو، مكان و زمان فرض كنم، اين خدايى است كه من در ذهن خود ساخته ام.
تو خداى يگانه اى، تو زمان و مكان را آفريده اى، تو بالاتر از آن هستى كه به زمان يا مكان وصف شوى. همه ويژگى هايى كه من در آفريده ها مى بينم، براى تو عيب و نقص محسوب مى شود، تو از هر عيب و نقصى پاك و منزّه هستى.
تو خداى منى، به هيچ كس ظلم نمى كنى. جاهل نيستى، ناتوان نيستى، هرگز از بين نمى روى.
همه اين صفات در "سبحان الله" گنجانده شده است. يك "سبحان الله" مى گويم و معناى آن هزار جمله است. با گفتن اين واژه، تو را از تمام عيب ها و نقص ها دور مى دانم.[40]

* * *