بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ أَرَأَيْتَ الَّذِي يُكَذِّبُ بِالدِّينِ (1 ) فَذَلِكَ الَّذِي يَدُعُّ الْيَتِيمَ (2 ) وَلَا يَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ (3 )
در قرآن بارها از قيامت سخن گفته اى و همواره از انسان ها خواسته اى تا به قيامت ايمان بياورند، هر كس قرآن را بخواند با خود مى گويد: "اين همه تأكيد براى قيامت براى چيست؟".
اكنون مى خواهى در اين سوره جواب اين سؤال را بدهى، ايمان به قيامت سبب مى شود تا انسان راه خوبى ها را در پيش گيرد، شيفته دنيا نشود، قلبش مهربان شود، ديگر انسان ها را دوست بدارد، فطرت او از بين نرود.
ولى كسى كه به قيامت باور ندارد، تصوّر مى كند كه بيهوده خلق شده است و هيچ حساب و كتابى در كار نيست. او به جمع كردن ثروت رو مى آورد و شيفته دنيا مى شود. قلبش از احساسات و عواطف تهى مى گردد و نور فطرت در او خاموش مى شود و به نيازمندان كمك نمى كند. او روز به روز از انسانيّت فاصله مى گيرد.
اكنون درباره چنين انسانى با محمّد(صلى الله عليه وآله) سخن مى گويى: "اى محمّد ! آيا كسى كه روز قيامت را انكار مى كند، ديدى؟ او همان شخصى است كه يتيمان را مى آزارد و آنان را با خشونت از خود مى راند و ديگران را به اطعام فقيران، تشويق نمى كند".
آرى، چنين انسانى گرفتار بخل مى شود و به يتيمان كمك نمى كند و از روى همان بخلى كه دارد نه خود به نيازمندان غذايى مى دهد و نه ديگران را به اين كار تشويق مى كند.
او فقيران را به حال خود وامى گذارد تا بر اثر گرسنگى از پاى درآيند، چنين كسى شايسته عذاب است و تو در روز قيامت او را به آتش جهنّم گرفتار خواهى ساخت. در آن روز، ثروت او به هيچ كار او نمى آيد، تو فرمان مى دهى تا فرشتگان زنجيرهاى آهنين بر گردن او بيندازند و او را با صورت بر روى زمين بكشانند و به سوى جهنّم ببرند.
وقتى او آتش سوزان جهنّم را مى بيند، هراسان مى شود و صداى ناله اش بلند مى شود، آن وقت است كه تو به او مى گويى: "اين همان جهنّمى است كه آن را دروغ مى پنداشتى !".

* * *