وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الرَّجْعِ (11 ) وَالاَْرْضِ ذَاتِ الصَّدْعِ (12 ) إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ (13 ) وَمَا هُوَ بِالْهَزْلِ (14 )
تو محمّد(صلى الله عليه وآله) را براى هدايت مردم فرستادى امّا بزرگان مكّه با او دشمنى نمودند، زيرا آنان منافع خود را در بُت پرستى مردم مى ديدند، پول، ثروت و رياست آن ها در گرو بُت پرستى مردم بود.
آنان محمّد(صلى الله عليه وآله) را بسيار اذيّت و آزار كردند، به او سنگ پرتاب كردند، خاكستر بر سرش ريختند، يارانش را شكنجه نمودند و به مردم گفتند: "محمّد ديوانه است، سخنش گمراه كننده است، از او پيروى نكنيد".
اكنون به آسمان و زمين سوگند ياد مى كنى، آسمانى كه از آن باران فراوان مى بارد و زمينى كه گياهان از دل آن سبز مى شوند، جوانه مى زنند و رشد مى كنند، تو به آسمان و زمين سوگند ياد مى كنى كه اين دو به فرمان تو، رزق و روزى انسان ها را فراهم مى كنند، باران بر زمين مى بارد، گياهان جوانه مى زنند و رشد مى كنند و از دل زمين، سبز مى شوند.
به آسمان و زمين سوگند كه اين قرآن، سخن حقّ است، حقّ را از باطل جدا مى كند. اين قرآن، سخنى بيهوده نيست، بلكه مايه نجات انسان ها از گمراهى ها مى باشد.
قرآن، بزرگ ترين حادثه جهانِ هستى است، بزرگ ترين خبر اين جهان است. افسوس كه عدّه اى از انسان ها عظمت آن را درك نكردند و به آن ايمان نياوردند، آنان خود را از سعادت بزرگى محروم كردند، تو قرآن را مايه رحمت و بركت براى انسان ها قرار دادى، آرى، قرآن، نورى است كه هرگز خاموش نمى شود، چشمه علم و آگاهى است، هر كس به آن پناه برد، سعادتمند مى شود و راه خوشبختى را مى يابد.

* * *

از آسمان و باران و زمين و گياهى كه از زمين مى رويد سخن گفتى، چه رازى در اين سخن توست؟
قرآن مانند باران است، اگر باران بر زمين آماده و حاصلخيز ببارد، سبب سرسبزى آن مى شود و گياهان زيادى در آن مى رويد، امّا اگر اين باران بر زمين سخت و شوره زار ببارد، جز علف هرز در آن نمى رويد.
گروهى از مردم كه قلب هاى پاك داشتند، سخن محمّد(صلى الله عليه وآله) را پذيرفتند و ايمان آوردند و راه هدايت را برگزيدند و رستگار شدند. ولى گروهى كه دل هاى آنان با گناهان سياه شده بود، وقتى سخنان محمّد(صلى الله عليه وآله) را شنيدند، آن را انكار كردند و راه كفر را برگزيدند.
مهم اين است كه تو زمينه هدايت را براى همه فراهم مى كنى، راه خوب و بد را به همه نشان مى دهى، پس از آن ديگر، اختيار با انسان ها مى باشد، آنان بايد خود راه را انتخاب كنند.
اگر من مى بينم كه در هر زمانى، عدّه اى قرآن را دروغ مى شمارند، بايد بدانم اشكال در برنامه تو نبوده است، حكايت آن زمين است كه با باريدن باران، تبديل به شوره زار شد، عيب از باران نيست، عيب از زمينى است كه باران بر آن باريده است.
وقتى دل كسى شيفته دنيا و لذّت ها و شهوت هاى دنيا شد، سخن حقّ در آن اثر نمى كند، چنين انسانى براى اين كه بتواند به لذّت ها و خوشى هاى دنيا ادامه دهد، راه كفر را انتخاب مى كند و از حقّ بيزار مى شود و روز به روز بر نفرتش افزوده مى شود.

* * *