إِنَّ الَّذِينَ أَجْرَمُوا كَانُوا مِنَ الَّذِينَ آَمَنُوا يَضْحَكُونَ (29 ) وَإِذَا مَرُّوا بِهِمْ يَتَغَامَزُونَ (30 ) وَإِذَا انْقَلَبُوا إِلَى أَهْلِهِمُ انْقَلَبُوا فَكِهِينَ (31 ) وَإِذَا رَأَوْهُمْ قَالُوا إِنَّ هَؤُلَاءِ لَضَالُّونَ (32 ) وَمَا أُرْسِلُوا عَلَيْهِمْ حَافِظِينَ (33 )فَالْيَوْمَ الَّذِينَ آَمَنُوا مِنَ الْكُفَّارِ يَضْحَكُونَ (34 ) عَلَى الاَْرَائِكِ يَنْظُرُونَ (35 )هَلْ ثُوِّبَ الْكُفَّارُ مَا كَانُوا يَفْعَلُونَ (36 )
محمّد(صلى الله عليه وآله) مردم مكّه را به يكتاپرستى فرا مى خواند، گروهى به او ايمان آوردند و اوّلين گروه مؤمنان شكل گرفت.
اين مؤمنان سختى هاى زيادى را تحمّل كردند، كافرانى كه غرق گناه بودند به آنان مى خنديدند. هنگامى كه كافران از كنار مؤمنان عبور مى كردند با چشم و ابرو به مؤمنان اشاره مى كردند و آنان را مسخره مى كردند.
كافران پيروان محمّد(صلى الله عليه وآله) را به هم نشان مى دادند و مى گفتند: "اين بى سر و پاها كه در فقر و بيچارگى اند، خيال مى كنند بعد از مرگ زنده مى شوند و به بهشت مى روند".
كافران بعد از مسخره كردن مؤمنان، نزد اهل و خويشان خود مى رفتند و از اين رفتار زشت خويش، احساس خوشحالى مى كردند.
وقتى محمّد(صلى الله عليه وآله) و مؤمنان كنار كعبه به نماز مى ايستادند، كافران چنين مى گفتند: "اينان گمراه شده اند و از دين پدران خويش دست كشيده اند".
به راستى چرا كافران چنين سخن مى گفتند؟ مگر آنان چه كاره بودند؟ مگر اختيار مؤمنان در دست كافران بود؟ به چه حقّى بر مؤمنان خرده مى گرفتند؟ براى چه در كار اهل ايمان، دخالت مى كردند؟
آرى، كافران روز قيامت را دروغ مى پنداشتند و به مؤمنان مى خنديدند، وقتى روز قيامت فرا رسد، تو مؤمنان را در بهشت جاى مى دهى. تو پرده ميان بهشت و جهنّم را برمى دارى، مؤمنان به جهنّم نگاه مى كنند و كافران را مى بينند. آن وقت نوبت آنان است كه بر كافران بخندند.
مؤمنان با دوستان خود مى نشينند و زير سايه درختان، كنار نهرهاى آب روان، بر تخت ها تكيه مى زنند و به جهنّم نگاه مى كنند تا ببينند آيا كافران به نتيجه اعمال زشت خود رسيده اند؟
زمانى كه مؤمنان در دنيا بودند، در قرآن خوانده بودند كه تو كافران را در جهنّم به سختى عذاب خواهى كرد، آنان به جهنّم نگاه مى كنند و آن عذاب ها را مى بينند، مؤمنان مى بينند كه تو به وعده ات وفا كردى و دشمنان آنان را به عذابى دردناك گرفتار نموده اى.
آرى، مؤمنان به جهنّم نگاه مى كنند و مى بينند كه غُل و زنجيرى بر گردن كافران است كه زير چانه آنان آمده است چنان كه سرهاى آنان بالا مانده است و هيچ كجا را ديگر نمى توانند ببينند. ناله كافران بلند است، تشنگى بيداد مى كند، فرشتگان، كافران را در گوشه تنگ و تاريكى از جهنّم جاى داده اند و شراره هاى آتش و مس گداخته بر سر كافران مى ريزند.[29]