فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ (33 ) يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ (34 ) وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ (35 ) وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ (36 ) لِكُلِّ امْرِئ مِنْهُمْ يَوْمَئِذ شَأْنٌ يُغْنِيهِ (37 )
اكنون از نعمت هايى كه به انسان ها دادى، نام بردى. باران، گياهان، ميوه ها، درختان، چراگاه و... آيا انسان شكر نعمت هاى تو را به جا خواهد آورد؟
كسانى كه راه كفر را برمى گزينند و سپاس تو را به جا نمى آورند، بايد بدانند كه روزى سخت در پيش دارند، روزى كه صداى صور اسرافيل به گوش آنان برسد، در آن روز همه زنده خواهند شد.
اين صداى صور دوم اسرافيل است، صدايى كه در همه جا طنين مى اندازد و به فرمان تو، همه سر از خاك برمى دارند و براى حسابرسى به پيشگاه تو مى آيند.
قيامت آن قدر براى انسان سخت است كه همه چيز جز خود را فراموش مى كند و فقط به فكر نجات خود است، پيوندها در آن روز گسسته مى شود. در آن روز، هر كس از برادر و مادر و پدر و زن و فرزندان خود فرار مى كند. روز قيامت، هر كس آن چنان به بدبختى خودش گرفتار است كه همان گرفتارى ها، برايش كافى است و به ديگرى فكر نمى كند.

* * *

وقتى اين آيات را خواندم به فكر فرو رفتم.
روز قيامت كه فرا رسد، هر كسى به فكر خودش خواهد بود، امّا فقط يك گروه هستند كه به فكر دوستان خود خواهند بود.
آنان چه كسانى هستند؟
اكنون وقت آن است كه حديثى از امام رضا(عليه السلام) نقل كنم:
امام رضا(عليه السلام) به يكى از شيعيان خود فرمود:
ــ هر كس به زيارت من بيايد، من در روز قيامت در سه جا به ديدار او مى روم و او را از ترس و اضطراب نجات مى دهم.
ــ آقاى من ! آن سه جا كجاست؟ تو در كجا به يارى آن ها مى روى؟
ــ روز قيامت فرا مى رسد، وقتى نامه اعمال آنان را به دستشان دهند، من به يارى آنان مى روم، وقتى كه آنان مى خواهند از روى پل صراط عبور كنند، من به يارى آنان مى روم، وقتى فرشتگان به حساب آنان رسيدگى مى كنند، من به يارى آنان مى روم.[13]
وقتى اين سخن امام رضا(عليه السلام) را خواندم، دانستم كه هر كس با پيامبر و اهل بيت(عليهم السلام) او دوست شود، در روز قيامت او را تنها نمى گذارند. آرى، خدا به اهل بيت(عليهم السلام) مقامى بس بزرگ داده است و به آنان اجازه شفاعت داده است، آنان شيعيان خود را شفاعت مى كنند و در سخت ترين لحظه هاى روز قيامت به يارى آنان مى آيند.

* * *

سخن از زيارت امام رضا(عليه السلام)شد، شنيده ام كه زيارت امام رضا(عليه السلام)ثواب يك ميليون حجّ دارد.[14]
چرا يك زيارت، اين همه ثواب دارد؟ اصلاً زيارت چيست؟
آيا كسى به اين سؤال من پاسخ مى دهد؟
زيارت، يعنى اين كه من در راه راست هستم !
ممكن است كسى نماز بخواند، امّا منافق باشد، كسانى كه در روز عاشورا، امام حسين(عليه السلام)را شهيد كردند، نماز مى خواندند و حجّ هم به جا آورده بودند، بعضى از آنان، چندين بار حجّ رفته بودند، امّا راه را گم كردند.
مهم اين است كه انسان راه را گم نكند !
زيارت، نشان مى دهد كه راه را صحيح انتخاب كرده ام، براى همين است كه اين قدر ثواب دارد.
پذيرش امامت، همانند ريشه درخت است، ممكن است كسى همه شاخه هاى يك درخت را نابود كند، امّا وقتى ريشه آن سالم است، بار ديگر آن درخت رشد مى كند و شاخه و برگ مى دهد، او در روز قيامت، امام رضا(عليه السلام) را در كنار خود خواهد ديد.
امان از وقتى كه ريشه خراب شده باشد !
كسى كه ولايت ندارد، ريشه ندارد، نمازها و روزه هاى او، همانند شاخ و برگ درختى است كه ريشه اش تباه شده است، به زودى نابود مى شود و از بين مى رود. او در روز قيامت، هيچ يار و ياورى نخواهد داشت.

* * *