ذَلِكَ الْيَوْمُ الْحَقُّ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ مَآَبًا (39 ) إِنَّا أَنْذَرْنَاكُمْ عَذَابًا قَرِيبًا يَوْمَ يَنْظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ يَدَاهُ وَيَقُولُ الْكَافِرُ يَا لَيْتَنِي كُنْتُ تُرَابًا (40 )
از روز قيامت سخن گفتى، آن روز، حقّ است و قطعاً فرا مى رسد، پس هر كس كه مى خواهد نزد تو مقام و منزلتى پيدا كند، بايد در راه دين و ايمان بكوشد و در اين دنيا، راه راست را بپيمايد.
تو همه انسان ها را از عذابى كه در پيش است بيم مى دهى، عذاب روز قيامت ! عذاب روزى كه نزديك است.
اگر مدّت زمان عمر دنيا را با مدّت زمان جهان آخرت مقايسه كنيم، مى بينيم عمر دنيا، لحظه اى بيش نيست. جهان آخرت، هميشگى است و هرگز پايانى ندارد. ممكن است دنيا، هزاران هزار سال ديگر باشد، امّا وقتى اين مدّت را با جهان آخرت مقايسه كنيم، اين زمانى بسيار كوتاه است.
در روز قيامت، انسانى كه راه كفر را پيموده است، نتيجه اعمالى را كه در دنيا انجام داده است، مى بيند، وقتى او آتش جهنّم را مى بيند كه شعله مى كشد، با افسوس مى گويد: "اى كاش خاك بودم و زنده نمى شدم كه در اين عذاب گرفتار شوم".
آرى، او آرزو مى كند كه اى كاش خاك بود و پس از مردن هرگز زنده نمى شد، امّا زنده شدن انسان ها وعده توست، تو او را زنده كردى تا به سزاى كارهايش برسد.