ثُمَّ مَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ (18 ) يَوْمَ لَا تَمْلِكُ نَفْسٌ لِنَفْس شَيْئًا وَالاَْمْرُ يَوْمَئِذ لِلَّهِ (19 )
سخن از روز قيامت است، روزى كه همه نتيجه كارهاى خود را مى بينند، خوبان به پاداش مى رسند و كافران به كيفر.
چه كسى مى داند روز قيامت چه روزى است؟ هيچ كس نمى داند آن روز چه روزى است !
در آن روز، هيچ كس نمى تواند به كافران سودى برساند، در آن روز اميد آنان نااميد مى شود و هيچ كس به فريادشان نمى رسد، همه امور در آن روز، از آن توست كه تو خداى جهانيان هستى.
بُت پرستان به بُت هاى خود دل بسته بودند و از آنان اميد شفاعت داشتند و فكر مى كردند كه بُت ها مى توانند آنان را در سختى ها يارى كنند، امّا در روز قيامت، بُت ها هيچ كاره اند، بُت ها در اين دنيا هم قطعه اى سنگ يا چوب، بيشتر نبودند، اين جاهلان از روى نادانى اين بُت ها را شريك تو مى دانستند، امّا در روز قيامت، حقيقت را مى فهمند و از نجات خود نااميد مى شوند.
روز قيامت، روز حكومت و فرمانروايى توست.
شفاعت پيامبران و امامان و گروهى از مؤمنان، جلوه اى از فرمانروايى توست. در آن روز، بندگان خوب تو دست به دعا برمى دارند و از تو مى خواهند به آنان اجازه بدهى تا از مؤمنان گناهكار، شفاعت كنند. تو به آنان چنين اجازه اى را مى دهى.
شفاعت مانند آبى است كه بر پاى نهال ضعيفى مى ريزند تا رشد كند، امّا درختى كه از ريشه خشكيده است، هر چه آب به زير آن بريزند، فايده اى ندارد !
شفاعت كنندگان فقط مى توانند كسى را شفاعت كنند كه در راه راست باشد و قسمتى از راه را آمده باشد ولى در فراز و نشيب هاى راه، وامانده باشد، شفاعت كننده به او يارى مى كند تا او بتواند ادامه راه را بپيمايد، امّا كسى كه راه شيطان را انتخاب كرده است، از شفاعت بهره اى نمى برد.