يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِكَةُ صَفًّا لَا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَقَالَ صَوَابًا (38 )
در آن روز، "روح" و "فرشتگان" به صف مى ايستند و سخنى نمى گويند، فقط كسانى سخن مى گويند كه تو به آنان اجازه سخن گفتن بدهى، آن وقت است كه آنان سخن پسنديده مى گويند.

* * *

لازم است در اينجا دو نكته را بنويسم:
* نكته اول
در اين آيه از "روح" سخن به ميان آمده است. اين روح چيست؟
يكى از نام هاى جبرئيل، "روح القُدُس" است، آيا منظور از روح، همان جبرئيل است؟
اين سؤالى است كه مدّتى ذهن مرا مشغول كرده بود. سخنى از امام صادق(عليه السلام)را خواندم. آن حضرت فرموده است: "روح، فرشته اى است كه بزرگ تر از جبرئيل و ميكائيل است".[7]
پس معلوم مى شود كه منظور از روح در اينجا، جبرئيل نيست. او فرشته اى است كه مقام و جايگاهش بسيار بالاتر از جبرئيل است.
* نكته دوم
در اين آيه از كسانى سخن به ميان آمده است كه در روز قيامت، خدا به آنان اجازه سخن گفتن مى دهد و آنان سخنى شايسته مى گويند.
به راستى آنان چه كسانى هستند؟
من بايد تحقيق و بررسى كنم تا به جواب اين سؤال برسم.
جواب سؤال من در ماجراى ابنوَهب است.
ابنوَهب يكى از ياران امام صادق(عليه السلام) بود، روزى او به آن حضرت رو كرد و گفت:
ــ آقاى من ! آيه 38 سوره "نبأ" را خوانده ام و سؤالى برايم پيش آمده است.
ــ چه سؤالى؟
ــ مى خواهم بدانم آن كسانى كه در روز قيامت، خدا به آنان اجازه مى دهد و آنان سخن شايسته مى گويند، چه كسانى هستند؟
ــ اى ابنوَهب ! آن كسانى كه خدا به آنان اجازه سخن گفتن مى دهد، ما اهل بيت هستيم، ما در آن روز، سخن شايسته مى گوييم.
ــ آقاى من ! آن سخن شما چيست؟
ــ ما خدا را حمد و ستايش مى كنيم و بر پيامبر، صلوات مى فرستيم و از خدا مى خواهيم به ما اجازه دهد شيعيان خود را شفاعت كنيم، خدا هم سخن ما را مى پذيرد و به ما اجازه شفاعت مى دهد.[8]
اكنون كه اين مطلب را دانستم از خدا مى خواهم كه مرا هم در زمره كسانى قرار دهد كه شفاعت اهل بيت(عليهم السلام) نصيب آنان مى شود.

* * *