وَمَا يَأْتِيهِمْ مِنْ ذِكْر مِنَ الرَّحْمَنِ مُحْدَث إِلَّا كَانُوا عَنْهُ مُعْرِضِينَ (5 ) فَقَدْ كَذَّبُوا فَسَيَأْتِيهِمْ أَنْبَاءُ مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ (6 )
بزرگان مكّه مى دانستند كه محمّد(صلى الله عليه وآله) پيامبر توست، امّا آنان منافع خود را در بُت پرستى مى ديدند، پس با محمّد(صلى الله عليه وآله) دشمنى مى كردند، تو جبرئيل را نازل مى كردى تا آيات جديد قرآن را براى محمّد(صلى الله عليه وآله) بخواند، محمّد(صلى الله عليه وآله) نيز آيات را براى بُت پرستان مى خواند، امّا آنان از پذيرفتن حقّ روى برمى گرداندند.
آرى، محمّد(صلى الله عليه وآله) براى آنان قرآن مى خواند و از حوادث روز قيامت چنين مى گفت: "در روز قيامت فرشتگان كافران را به صورت، روى زمين مى كشند و به سوى جهنّم مى برند و كافران راه فرارى ندارند، جايگاه آنان جهنّم خواهد بود، همان جهنّمى كه هرگاه آتش آن فروكش كند، فرشتگان بر شعله هاى آن مى دمند".[1]
آنان سخن پيامبر را دروغ مى پنداشتند و محمّد(صلى الله عليه وآله) را مسخره مى كردند و به او مى خنديدند و مى گفتند: "اى محمّد ! تو خواب پريشان ديده اى".[2]
اكنون به محمّد(صلى الله عليه وآله) چنين مى گويى: "بگذار آنان سخن تو را مسخره كنند، به زودى خبر آنچه را مسخره مى كنند به آنان خواهد رسيد و از عذاب من آگاه خواهند شد".
آرى، لحظه مرگ، فرشتگان پرده از چشم كافران برمى دارند و آن ها شعله هاى آتش جهنّم را مى بينند، آنان صحنه هاى هولناكى مى بينند، فرياد و ناله هاى جهنّميان را مى شنوند، گرزهاى آتشين و زنجيرهايى از آتش و... وحشتى بر دل آنان مى نشيند كه گفتنى نيست.[3]
كافران در آن لحظه توبه مى كنند، امّا توبه در آن لحظه سودى ندارد، آنان به التماس مى افتند و با ذلّت و خوارى مى گويند: "ما هرگز كار بدى انجام نداديم". فرشتگان در جواب به آنان مى گويند: "دروغ نگوييد كه امروز سخن دروغ سودى ندارد، زيرا خدا به اعمال شما آگاه است".[4]

* * *