أَفَرَأَيْتَ إِنْ مَتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ (205 ) ثُمَّ جَاءَهُمْ مَا كَانُوا يُوعَدُونَ (206 ) مَا أَغْنَى عَنْهُمْ مَا كَانُوا يُمَتَّعُونَ (207 )
محمّد(صلى الله عليه وآله) قرآن را براى مردم مكّه مى خواند، امّا آنان او را مسخره مى كردند و او را ديوانه مى خواندند، گروهى از مسلمانان وقتى اين منظره را مى ديدند، با خود مى گفتند: چرا خدا عذاب را بر كافران نازل نمى كند؟ چرا آنان در ناز و نعمت هستند؟
آرى، انسان همواره عجول است و خواستار عذاب سريع دشمنانش است. امّا تو خدا هستى و قانون خودت را دارى، قانون تو، مهلت دادن به كافران است.
اگر اين قانون نبود هر كس كفر مىورزيد، فوراً عذاب بر او نازل مى شد، پس همه بندگان از روى ترس و اجبار، ايمان مى آوردند، اين ايمان، ارزشى ندارد، زيرا ايمانى است كه از روى اجبار و ترس است، ايمانى ارزش دارد كه انسان با اختيار، آن را برگزيند.
قانون تو، قانون مهلت است، هر كس كفر بورزد، تو به او مهلت مى دهى، او را به حال خود رها مى كنى تا در سركشى و طغيان خود، بيشتر سرگردان شود. اگر تو در عذاب كردن عجله مى كردى، كافران نابود مى شدند، امّا تو چنين نخواستى.
تو مى خواهى انسان با اختيار خودش راه تو را انتخاب كند. اين راز خلقت انسان است، تو هرگز كارى نمى كنى كه اختيار انسان از او گرفته شود، او در اين دنيا، چند روزى زندگى مى كند، تو راه خوب و بد را به او نشان مى دهى، اوست كه بايد انتخاب كند. البتّه تو در كمين كافران هستى، مرگ به سراغ آنان مى آيد و آن وقت است كه عذاب را با چشم خود مى بينند، آتش جهنّم در انتظار آنان است.
آرى، تو به كافران نعمت هاى فراوانى مى دهى و سپس عذابى كه به آنان وعده داده اى را مى رسانى، وقتى عذاب تو فرا رسد، ديگر آن نعمت ها، هيچ سودى براى آنان نخواهد داشت.

* * *