فَإِنَّكَ لَا تُسْمِعُ الْمَوْتَى وَلَا تُسْمِعُ الصُّمَّ الدُّعَاءَ إِذَا وَلَّوْا مُدْبِرِينَ (52 ) وَمَا أَنْتَ بِهَادِي الْعُمْيِ عَنْ ضَلَالَتِهِمْ إِنْ تُسْمِعُ إِلَّا مَنْ يُؤْمِنُ بِآَيَاتِنَا فَهُمْ مُسْلِمُونَ (53 )
محمّد(صلى الله عليه وآله) براى مردم مكّه حقّ را بيان كرد و به آنان فهماند كه بُت پرستى، جز خسران در پى ندارد، او از برپايى قيامت برايشان سخن گفت، امّا آنان سخن محمّد(صلى الله عليه وآله) را نپذيرفتند.
اكنون با محمّد(صلى الله عليه وآله) چنين سخن مى گويى:
اى محمّد ! تو نمى توانى مردم دل مُرده را شنوا سازى !
تو نمى توانى سخن خود را به كسانى كه گوش دلشان كر است و از تو روى گردانده اند، برسانى !
تو نمى توانى كسى كه چشم دلِ او كور شده است را، به راه بياورى !
تو فقط مى توانى سخن خود را به گوش كسانى برسانى كه روحيّه حقّ پذيرى دارند و تسليم حقّ هستند.

* * *

كافرانى كه به سخن محمّد(صلى الله عليه وآله) ايمان نمى آورند، مرده دل هستند، هيچ كس نمى تواند سخنى را به گوش مردگان برساند.
آيا مى توان با كسى كه كر است، سخن گفت و سخنى را به او فهماند؟
كسانى كه حقّ را نمى پذيرند، گويى كر و كورند !
كسى كه گوشِ دلش، كر شده است و از حقيقت روى برمى گرداند، ديگر نمى شود سخن حقّ را به او فهماند.
كسى را كه چشم دلش كور شده است نمى توان هدايت كرد.
فقط كسانى سخن حقّ را مى شنوند كه روحيّه حق پذيرى دارند و تسليم حق هستند.
اين قانون توست: تو هرگز كسى را مجبور به ايمان آوردن نمى كنى، تو زمينه هدايت را براى همه فراهم مى كنى. انسان بايد خودش تصميم بگيرد و راه خود را انتخاب كند. همه حقّ را مى شناسند، عدّه اى آن را مى پذيرند، آنان كسانى هستند كه در برابر حقّ، فروتن هستند، امّا عدّه اى ديگر تصميم گرفته اند حقّ را انكار كنند. آنان اسير لجاجت شده اند، حقّ را مى شناسند امّا تصميم گرفته اند به آن ايمان نياورند.

* * *