أَفَمَنْ وَعَدْنَاهُ وَعْدًا حَسَنًا فَهُوَ لَاقِيهِ كَمَنْ مَتَّعْنَاهُ مَتَاعَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ثُمَّ هُوَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ مِنَ الُْمحْضَرِينَ (61 )
گروهى از مردم مكّه به محمّد(صلى الله عليه وآله) ايمان آورده بودند، آنان در فقر و تنگدستى بودند، گروهى از آنان به محمّد(صلى الله عليه وآله) مى گفتند: "بزرگان مكّه در كفر و بُت پرستى هستند، چرا خدا به آنان ثروت داده است؟ چرا بايد آنان اين گونه در ناز و نعمت باشند و ما اين همه سختى بكشيم و در فقر باشيم".
اكنون تو مى خواهى جواب سؤال آنان را بدهى: "گروهى به من و پيامبرم ايمان آوردند و من به آن ها وعده نيك دادم و پاداش آنان را بهشت قرار دادم، آنان در روز قيامت در بهشت من مهمان خواهند بود، به گروهى هم در اين دنيا، نعمت و ثروت دنيا داده ام، امّا آنان مرا فراموش كردند و راه كفر پيش گرفتند و در روز قيامت براى حسابرسى نزد من مى آيند و من آنان را كيفر مى كنم، اين دو گروه هرگز مانند هم نيستند".
آرى، هيچ ثروتى بهتر از ايمان نيست، مؤمنان نبايد به ثروت كافران چشم بدوزند، ثروت دنيا نابود مى شود و از بين مى روند، هيچ كس نمى تواند ثروت خود را با خود به آن دنيا ببرد، امّا كسى كه مؤمن باشد، تو او را براى هميشه در بهشت جاى خواهى داد و اين همان سعادت بزرگ است.

* * *