كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوط الْمُرْسَلِينَ (160 ) إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ أَلَا تَتَّقُونَ (161 ) إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (162 ) فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (163 ) وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْر إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ (164 )أَتَأْتُونَ الذُّكْرَانَ مِنَ الْعَالَمِينَ (165 ) وَتَذَرُونَ مَا خَلَقَ لَكُمْ رَبُّكُمْ مِنْ أَزْوَاجِكُمْ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ عَادُونَ (166 ) قَالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يَا لُوطُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الُْمخْرَجِينَ (167 ) قَالَ إِنِّي لِعَمَلِكُمْ مِنَ الْقَالِينَ (168 ) رَبِّ نَجِّنِي وَأَهْلِي مِمَّا يَعْمَلُونَ (169 )فَنَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِينَ (170 ) إِلَّا عَجُوزًا فِي الْغَابِرِينَ (171 ) ثُمَّ دَمَّرْنَا الاَْخَرِينَ (172 ) وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِمْ مَطَرًا فَسَاءَ مَطَرُ الْمُنْذَرِينَ (173 ) إِنَّ فِي ذَلِكَ لاََيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (174 ) وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (175 )
ششمين پيامبرى كه در اينجا از او سخن مى گويى حضرت لوط(عليه السلام) است. لوط(عليه السلام) از بستگان ابراهيم(عليه السلام) بود و همراه او از بابل (عراق) به فلسطين هجرت نمود و بعد از آن تو او را به سوى مردمى كه اهل كشور اُردن بودند، فرستادى.
لوط(عليه السلام) با مهربانى با آنان چنين سخن گفت: "اى مردم ! چرا از عذاب خدا نمى ترسيد؟ من پيامبرى امين و خيرخواه شما هستم. از عذاب خدا بترسيد و از من پيروى كنيد، من هيچ مزدى از شما نمى طلبم، پاداش من، فقط با خداى جهانيان است".
قوم لوط دچار انحراف جنسى شده بودند، آنان اوّلين گروهى بودند كه به هم جنس بازى رو آورده بودند. لوط(عليه السلام) به آنان گفت: "اى مردم ! چرا عمل زشت را با مردان انجام مى دهيد؟ خدا براى شما زنان را آفريد تا با آنان ازدواج كنيد، امّا شما زنان را رها مى كنيد و با مردان عمل جنسى انجام مى دهيد. به راستى كه شما مردمى تجاوزگر هستيد".
آرى، تو براى بقاى نسل، غريزه جنسى را در انسان ها قرار دادى و براى اين نياز، دستور دادى تا مردان با زنان ازدواج كنند، قوم لوط كه به همجنس گرايى رو آورده بودند، مى توانستند نياز جنسى خود را با ازدواج برطرف كنند، امّا آنان دچار انحرافى بزرگ شدند و از قانون تو، تجاوز كردند.
آن مردم به جاى آن كه به سخنان لوط(عليه السلام) گوش كنند به او گفتند:
ــ اى لوط ! اگر دست از اين سخنان خود برندارى، تو را از اين شهر بيرون مى كنيم.
ــ در هر حال، من دشمن كار زشت شما هستم و از كردار شما بيزارم. هر كارى مى خواهيد انجام بدهيد، من از اين تهديدهاى شما پروايى ندارم.

* * *

آن مردم به كار زشت خود ادامه دادند و سخنان هدايت كننده لوط(عليه السلام) را نپذيرفتند، سرانجام تو فرشتگان خود را فرستادى تا عذاب را بر آن مردم نازل كنند. فرشتگان عذاب ابتدا نزد لوط(عليه السلام) آمدند و به او خبر دادند كه امشب عذاب هولناكى بر آن شهر نازل مى شود و همه نابود مى شوند.
لوط(عليه السلام) وقتى اين سخن را شنيد دست به دعا برداشت و چنين گفت: "بارخدايا ! من و خاندانم را از كيفرى كه در انتظار اين مردم است، نجات بده".
تو دعاى او را مستجاب كردى، او و دخترانش را كه به او ايمان آورده بودند، از عذاب نجات دادى، آنان در تاريكى شب، آن شهر را ترك كردند. البتّه زنِ لوط(عليه السلام) (كه زن سالخورده اى بود) با آن مردم به عذاب گرفتار شد، زيرا او اسرار لوط(عليه السلام) را براى دشمنان بازگو مى كرد و كافران گناهكار را دوست مى داشت.
آرى، در خانه پيامبر بودن، هرگز سبب نجات انسان نمى شود، زن لوط(عليه السلام)در خانه مقدّسى بود، امّا دچار عذاب شد، در حالى كه زن فرعون در كاخ فساد و طغيان بود، امّا به موسى(عليه السلام)ايمان آورد و از بهترين زنان مؤمن بود.
هنگامى كه لوط(عليه السلام) و دخترانش از آن شهر رفتند، تو بارانى از سنگريزه بر آنان نازل كردى، بارانى كه همه آنان را در هم كوبيد، اين باران، باران رحمت نبود، باران خشم تو بود، بارانى كه براى آن مردم، بسيار شديد و هولناك بود !

* * *

لوط(عليه السلام) با آن مردم سخن گفت، امّا آنان سخن او را نپذيرفتند و سرانجام هلاك شدند، در اين داستان، نشانه هايى از قدرت تو نهفته است، تو به كسانى كه راه كفر را برمى گزينند مهلت مى دهى، در عذاب آنان شتاب نمى كنى. تو خداى بسيار توانا و مهربان هستى. تو بندگان مؤمن خود را از عذاب نجات مى دهى.