الَّذِينَ آَتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ مِنْ قَبْلِهِ هُمْ بِهِ يُؤْمِنُونَ (52 ) وَإِذَا يُتْلَى عَلَيْهِمْ قَالُوا آَمَنَّا بِهِ إِنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّنَا إِنَّا كُنَّا مِنْ قَبْلِهِ مُسْلِمِينَ (53 ) أُولَئِكَ يُؤْتَوْنَ أَجْرَهُمْ مَرَّتَيْنِ بِمَا صَبَرُوا وَيَدْرَءُونَ بِالْحَسَنَةِ السَّيِّئَةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ (54 )وَإِذَا سَمِعُوا اللَّغْوَ أَعْرَضُوا عَنْهُ وَقَالُوا لَنَا أَعْمَالُنَا وَلَكُمْ أَعْمَالُكُمْ سَلَامٌ عَلَيْكُمْ لَا نَبْتَغِي الْجَاهِلِينَ (55 )
يهوديان و مسيحيان همان "اهل كتاب" هستند، كسانى كه به كتاب آسمانى ايمان دارند، تو در قرآن "اهل كتاب" را سرزنش كردى، همه بايد بدانند اين سرزنش ها، جنبه نژادى ندارد، تو فقط مى خواهى منحرفان از اهل كتاب را سرزنش كنى، اگر كسى يهودى يا مسيحى بود و حقّ را شناخت و به آن ايمان آورد، تو پاداش بزرگى به او مى دهى.
اكنون مى خواهى از كسانى كه اهل كتاب بودند و حقّ را پذيرفتند، سخن بگويى و از پاداش بزرگى كه به آنان مى دهى، ياد كنى.

* * *

در تورات و انجيل، بشارت ظهور محمّد(صلى الله عليه وآله) را ذكر كردى و از يهوديان و مسيحيان خواستى تا وقتى محمّد(صلى الله عليه وآله) به پيامبرى رسيد، به او ايمان بياورند.
خبر پيامبرى محمّد(صلى الله عليه وآله) به گوش يهوديان و مسيحيان رسيد، گروهى از آنان از شهر خود به مكّه آمدند تا در اين زمينه تحقيق كنند، آنان نزد محمّد(صلى الله عليه وآله)آمدند و محمّد(صلى الله عليه وآله) براى آنان قرآن خواند، آنان وقتى آيات زيباى قرآن را شنيدند چنين گفتند: "ما به قرآن ايمان آورديم، اين قرآن حقّ است و از سوى خدا نازل شده است، ما قبل از اين هم تسليم امر خدا بوديم".
آرى، آنان نشانه هاى آخرين پيامبر تو را در كتاب هاى آسمانى خود خوانده بودند و به او دل بسته بودند و در انتظار آمدن او بودند، اكنون آنان گمشده خود را يافتند و با جان و دل به او ايمان آوردند و مسلمان شدند.
آنان قبل از اين كه محمّد(صلى الله عليه وآله) را ببينند منتظر او بودند و به "پيامبر موعود" ايمان داشتند، پس از آن كه به مكّه آمدند و با محمّد(صلى الله عليه وآله) ديدار كردند، به او ايمان آوردند.
آنان به كتاب آسمانى خود ايمان داشتند و به قرآن هم ايمان آوردند، براى همين تو به آنان دو پاداش مى دهى. تو آنان را بسيار دوست مى دارى و به آنان اجر مى دهى، زيرا مى دانى كه آنان به دنبال حقيقت بودند و هرگز حقيقت را فداى منافع خود نكردند.
آرى، بسيارى از يهوديان و مسيحيان، حقّ را انكار كردند، آنان محمّد(صلى الله عليه وآله) را شناختند و يقين كردند او پيامبر موعود است، امّا به او ايمان نياوردند، امّا اين گروهى كه در اينجا از آن ها سخن گفتى، وقتى محمّد(صلى الله عليه وآله) را شناختند، مسلمان شدند.
وقتى آنان به شهر خود بازگشتند، با سختى هاى زيادى روبرو شدند، ديگران آنان را سرزنش كردند و با آنان دشمنى كردند، امّا آنان بر ايمان خود ثابت ماندند و از منافع مادى و رياست گذشتند.
آرى، آنان در ميان هم كيشان خود اذيّت و آزار شدند، امّا آنان بدى ها را با خوبى ها پاسخ دادند، ديگران با آنان دشمنى كردند و آنان با محبّت پاسخ دادند و به فقيران و نيازمندان كمك كردند.
هرگاه از دشمنان سخن ياوه اى شنيدند از آنان دورى گزيدند و گفتند: "اعمال ما براى خودمان است، اعمال شما هم براى خودتان است. برويد به سلامت ! ما با شما جاهلان كارى نداريم".
پيام آنان به جاهلان اين بود: "ما را به خير و شما را به سلامت".
آرى، آنان اهل زشت گويى و فساد نبودند، آنان مى دانستند كه سخن گفتن با كوردلان، چيزى جز هدر دادن وقت نيست، آنان با بزرگوارى از كنار جاهلان گذشتند و وقت خود را صرف برنامه هاى اساسى خود نمودند. آنان مى خواستند كسانى را به سوى اسلام دعوت كنند كه زمينه هدايت در آن ها بود و روحيّه حق پذيرى داشتند.

* * *

اگر من آرمانى بزرگ دارم، اگر مى خواهم به هدفى عالى برسم، نبايد وقت خود را صرف سخن گفتن با جاهلان كنم. سخن گفتن با آنان، فايده اى جز اتلاف وقت ندارد.
بايد آنان را به حال خود رها كنم و در راه رسيدن به هدف خويش تلاش كنم. سياست جاهلان اين است كه با دشنام دادن مى خواهند ذهن مرا درگير كنند و كارى كنند كه من از هدف خود باز بمانم.
من بايد هشيار باشم كه در دام آنان گرفتار نشوم، بايد يك جمله به آنان بگويم: "ما را به خير و شما را به سلامت".
اين درس بزرگ موفّقيّت است.

* * *