وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ (90 ) وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِلْغَاوِينَ (91 ) وَقِيلَ لَهُمْ أَيْنَ مَا كُنْتُمْ تَعْبُدُونَ (92 ) مِنْ دُونِ اللَّهِ هَلْ يَنْصُرُونَكُمْ أَوْ يَنْتَصِرُونَ (93 ) فَكُبْكِبُوا فِيهَا هُمْ وَالْغَاوُونَ (94 ) وَجُنُودُ إِبْلِيسَ أَجْمَعُونَ (95 ) قَالُوا وَهُمْ فِيهَا يَخْتَصِمُونَ (96 ) تَاللَّهِ إِنْ كُنَّا لَفِي ضَلَال مُبِين (97 ) إِذْ نُسَوِّيكُمْ بِرَبِّ الْعَالَمِينَ (98 )وَمَا أَضَلَّنَا إِلَّا الُْمجْرِمُونَ (99 )فَمَا لَنَا مِنْ شَافِعِينَ (100 ) وَلَا صَدِيق حَمِيم (101 ) فَلَوْ أَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (102 )
ابراهيم(عليه السلام) باز از روز قيامت سخن مى گويد، روزى كه بهشت براى پرهيزكاران نزديك مى گردد، آنان بهشت را مى بينند، خرسند مى شوند و مى دانند كه تو آنان را در بهشت مهمان مى كنى و به وعده ات وفا مى كنى.
در آن روز، جهنّم براى گمراهان پديدار مى گردد و آنان اندوهناك مى شوند، ترس و وحشت، وجودشان را فرا مى گيرد.
گمراهان و بُت پرستان در صحراى قيامت ايستاده اند، فرشتگان به آنان رو مى كنند و مى گويند: "آن بُت ها و خدايان دروغينى كه مى پرستيديد كجايند؟ آيا آنان شما را يارى مى كنند؟ آيا آن ها مى توانند از خود دفاع كنند؟".
در اين هنگام فرمان مى رسد تا بُت ها و همه بُت پرستان در آتش دوزخ افكنده شوند، همچنين شيطان و ياران او هم به آتش انداخته مى شوند.
در جهنّم آنان با يكديگر ستيزه مى كنند، آن ها رو به بُت ها مى كنند و مى گويند: "به خدا قسم ما در گمراهى آشكارى بوديم. گمراهى ما اين بود كه شما را با خداى جهانيان برابر مى شمرديم. تبهكاران ما را گمراه كردند و به ما گفتند كه بُت ها مى توانند شفاعت ما را كنند. امّا امروز ما هيچ شفاعت كننده اى نداريم، ما هيچ دوست صميمى نداريم كه ما را نجات دهد، اى كاش بار ديگر به دنيا باز مى گشتيم و از مؤمنان مى شديم".

* * *

اين سنّت توست، وقتى روز قيامت بر پا شود، هيچ كس به دنيا باز نمى گردد، بُت پرستانى كه در آتش جهنّم گرفتار شده اند، مى دانند كه اين آرزويى بيش نيست، آنان افسوس مى خورند كه چرا از فرصت هاى خود استفاده نكردند، چرا سرمايه وجودى خويش را به پاى بُت ها صرف كردند، چرا خود را از سعادت محروم كردند.

* * *