اللَّهُ الَّذِي خَلَقَكُمْ مِنْ ضَعْف ثُمَّ جَعَلَ مِنْ بَعْدِ ضَعْف قُوَّةً ثُمَّ جَعَلَ مِنْ بَعْدِ قُوَّة ضَعْفًا وَشَيْبَةً يَخْلُقُ مَا يَشَاءُ وَهُوَ الْعَلِيمُ الْقَدِيرُ (54 )
با بُت پرستان سخن مى گويى، شايد آنان از خواب غفلت بيدار شوند، به راستى چه كسى نعمت حيات را به انسان داده است؟
بُت پرستان دو جواب دارند كه به اين سؤال بدهند:
1 - خود ما اين زندگى را به خودمان عطا كرده ايم.
در جواب به آنان بايد گفت: اگر اين طور است پس چرا نمى توانيد مرگ را از خود دور كنيد؟ چرا نعمت زندگى را براى خود نگه نمى داريد؟
2 - بُت هاى ما، نعمت حيات را به ما داده اند.
در جواب بايد گفت: بُت هاى شما كه خودشان زنده نيستند، نمى توانند سخن بگويند، نمى توانند حركتى كنند، چگونه ممكن است چيزى كه خودش زنده نيست به ديگران زندگى ببخشد؟
اينجاست كه معلوم مى شود: خداى يگانه نعمت حيات را به انسان داده است، خدايى كه هميشه زنده بوده است و براى هميشه زنده خواهد بود.
آرى، تو همان خدايى هستى كه انسان را آفريدى در حالى كه او ضعيف و ناتوان بود. وقتى انسان به دنيا مى آيد، آن قدر ناتوان است كه حتّى نمى تواند مگسى را از خود دور كند، تو به او قدرت دادى و انسان را به اوج نيرومندى و توانمندى جسمى و فكرى خود رساندى. پس از آن، بار ديگر ضعف و پيرى را بر او مسلّط كردى، تو هر چه اراده كنى، خلق مى كنى و تو خداى دانا و توانايى !
به راستى چرا انسان با خود فكر نمى كند؟ چرا به كودكى، جوانى و پيرى خود انديشه نمى كند؟ چرا او دچار غرور مى شود؟ اگر اين قدرتى كه دارد، از خود اوست، چرا در كودكى اين قدرت را نداشت؟ پس چرا آن را از دست مى دهد؟ غرور انسان براى چيست؟
وقتى انسان به دنيا مى آيد، نمى تواند مگسى را از خود دور كند، اگر او در اين دنيا عمر طولانى كند، بار ديگر به اين مرحله مى رسد، او آن قدر ناتوان و پير مى شود كه نمى تواند مگسى را از خود دور كند، به راستى چرا انسان، اين چنين دچار غرور مى شود؟

* * *