فَسُبْحَانَ اللَّهِ حِينَ تُمْسُونَ وَحِينَ تُصْبِحُونَ (17 ) وَلَهُ الْحَمْدُ فِي السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضِ وَعَشِيًّا وَحِينَ تُظْهِرُونَ (18 )
از روز قيامت سخن گفتى، اكنون از بندگان خود مى خواهى كه به ياد آن روز باشند و هر صبح و شام، تسبيح تو گويند.
حمد و ستايش در آسمان ها و زمين، مخصوص توست، از بندگانت مى خواهى تا شامگاه و هنگام ظهر تو را ستايش كنند.در اينجا، چهار وقت شبانه روز را نام بردى: آغازِ شب، طلوعِ صبح، عصر، ظهر. تو دوست دارى بندگانت در اين چهار وقت تو را ياد كنند، به راستى كه ياد تو آرامش بخش دل ها مى باشد.

* * *

تو خداى يگانه اى، هيچ نقصى ندارى، همه عيب ها و نقص ها از تو دور است، اين معناى "تسبيح" است.
همه خوبى ها از توست، تو هرگز بندگان خود را نااميد نمى كنى. وقتى كسى به تو پناه مى آورد، او را پناه مى دهى، تو سرچشمه همه خوبى ها هستى. اين معناى "حمد و ستايش" است.
تو از بندگانت مى خواهى تا تو را از همه عيب ها و نقص ها دور بدانند، تو هرگز شريك ندارى، هر كس كه بخواهد از عذاب قيامت، نجات پيدا كند، بايد تو را اين گونه تسبيح و ستايش كند.

* * *