يَعْلَمُونَ ظَاهِرًا مِنَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ عَنِ الاَْخِرَةِ هُمْ غَافِلُونَ (7 ) أَوَلَمْ يَتَفَكَّرُوا فِي أَنْفُسِهِمْ مَا خَلَقَ اللَّهُ السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ وَأَجَل مُسَمًّى وَإِنَّ كَثِيرًا مِنَ النَّاسِ بِلِقَاءِ رَبِّهِمْ لَكَافِرُونَ (8 )
"بيشتر انسان ها فقط ظاهر زندگى دنيا را مى بينند و از آخرت غافل هستند".
بينش مؤمن با بينش كافر تفاوت بسيارى دارد، مؤمن از كنار هيچ حادثه اى، ساده نمى گذرد، او مى داند كه تو اين دنيا را براى هدف بزرگى خلق كرده اى.
ولى كافران فقط ظاهر اين دنيا را مى بينند و به آن فريفته مى شوند و از هدف اصلى خلقت باز مى مانند، آنان به زرق و برق دنيا دلخوش مى كنند و از آخرت غافل مى مانند.
به راستى چرا انسان ها با خود نمى انديشند كه تو آسمان ها و زمين و آنچه در آن است را به حقّ آفريدى، تو از آفرينش هدفى داشتى. تو اين جهان را بيهوده نيافريدى، آفرينش اين جهان از روى حكمت بوده است تا دليلى براى قدرت و عظمت تو باشد.
تو براى اين جهان، پايانى قرار دادى و روزى همه آفرينش نابود خواهد شد و پس از آن قيامت برپا خواهد شد، امّا بيشتر مردم روز قيامت را باور ندارند و آن را دروغ مى دانند.

* * *

اين جهان به خودى خود به وجود نيامده است، تو آن را آفريدى و سرانجام تو فرمان نابودى آن را مى دهى، از ابتدا براى پايان جهان، زمانى را مشخّص كردى كه فقط خودت از آن خبر دارى. وقتى آن زمان فرا رسد به اسرافيل دستور مى دهى تا در صور خود بدمد.
صور اسرافيل، ندايى ويژه است كه اسرافيل آن را در جهان طنين انداز مى كند.
اسرافيل دو ندا دارد: در نداى اوّل، مرگ انسان هايى كه روى زمين زندگى مى كنند، فرا مى رسد. با اين ندا، روح كسانى كه در برزخ هستند نيز نابود مى شود، همه موجودات از بين مى روند، فرشتگان هم نابود مى شوند. سپس تو جان عزرائيل را هم مى گيرى. فقط و فقط تو باقى مى مانى.
هر وقت كه بخواهى قيامت را برپا كنى، ابتدا اسرافيل را زنده مى كنى، او براى بار دوم در صور خود مى دمد و فرشتگان زنده مى شوند، انسان ها هم زنده مى شوند و قيامت برپا مى شود.

* * *