إِنَّ فِي ذَلِكَ لاََيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (121 ) وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (122 )
بار ديگر با محمّد(صلى الله عليه وآله) سخن مى گويى، نوح(عليه السلام) با مردم سخن گفت امّا آنان سخن او را نپذيرفتند و سرانجام غرق شدند، محمّد(صلى الله عليه وآله) مردم مكّه را به يكتاپرستى فرا مى خواند، امّا بسيارى از آنان ايمان نياوردند و به گمراهى خود ادامه دادند.
آرى، در اين داستان، نشانه هايى از قدرت تو نهفته است، اين قانون توست، تو انسان را آزاد آفريدى، راه خوب و بد را به او نشان مى دهى، او بايد راه خود را انتخاب كند، به كسانى كه راه كفر را برمى گزينند مهلت مى دهى، در عذاب آنان شتاب نمى كنى. تو با فرستادن پيامبران انسان ها را امتحان مى كنى، عدّه اى در اين امتحان قبول مى شوند و عدّه اى هم مردود. اين دنيا، محلّ امتحان انسان ها مى باشد و آخرت هم محلّ پاداش و كيفر. تو مؤمنان را در بهشت جاى مى دهى و كافران را به عذاب جهنّم گرفتار مى سازى.

* * *

تو خداى بسيار توانا و مهربان هستى، به بُت پرستان مهلت مى دهى، اين مهلت دادن تو، نشانه ضعف تو نيست، تو هرگز در عذاب بندگان خود شتاب نمى كنى، شايد آنان توبه كنند و رستگار شوند، تو خداى مهربان هستى، به بندگانت مهربانى مى كنى و گناهانشان را مى بخشى.