يُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَيُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَيِّ وَيُحْيِي الاَْرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَكَذَلِكَ تُخْرَجُونَ (19 )
بُت پرستان روز قيامت را باور نداشتند، آن ها بارها از محمّد(صلى الله عليه وآله) سؤال مى كردند: "وقتى مرگ سراغ ما آمد و ما مُرديم، چگونه مى شود كه زنده شويم؟".
اكنون در جواب به آنان چنين مى گويى: "من آن خدايى هستم كه زنده را از مرده خارج مى كنم و مرده را از زنده. من آن خدايى هستم كه زمين را پس از خشكى و پژمردگى آن، دوباره زنده مى كنم، اين گونه شما را نيز در روز قيامت زنده مى كنم و شما از قبرهاى خود برمى خيزيد".

* * *

چرا بُت پرستان به طبيعت نگاه نمى كنند؟ هر سال فصل زمستان زمين مرده است و گياهى سبز نيست، فصل بهار كه فرا مى رسد، باران رحمت نازل مى شود و زمين به حيات و شكوفايى مى رسد و انواع گياهان زيبا را مى روياند.
آن كسى كه قدرت دارد از خاكى مرده، اين همه گياهان را سبز كند، مى تواند از همين خاك، مردگان را زنده كند !
چرا آنان چشم خويش را بر عجايب اين دنيا بسته اند؟
در زمستان، درختان چوبى خشكيده به نظر مى آيند، چه كسى از اين چوب، ميوه هاى خوشمزه و زيبا بيرون مى آورد؟ چه كسى دانه گندم را سبز مى كند و چنان كشتزارى را پديدار مى سازد؟ دانه گندم در دل خاك است، بهار كه فرا مى رسد، جوانه مى زند و از دل خاك سر برمى دارد و رشد مى كند. اين ها همه نمونه هايى از قدرت توست.
آرى، وعده تو حقّ است، تو مردگان را در روز قيامت زنده مى كنى و تو بر هر كارى كه بخواهى، توانايى، روز قيامت سرانجام فرا مى رسد، هيچ شك و ترديدى در آن نيست، تو مردگان را از قبرها برمى انگيزى و آنان براى حسابرسى به پيشگاه تو مى آيند تا نتيجه اعمال خود را ببينند.