وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِكَ رُسُلًا إِلَى قَوْمِهِمْ فَجَاءُوهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ فَانْتَقَمْنَا مِنَ الَّذِينَ أَجْرَمُوا وَكَانَ حَقًّا عَلَيْنَا نَصْرُ الْمُؤْمِنِينَ (47 )
تو به انسان ها نعمت هاى زيادى دادى، اگر آنان شكر اين نعمت ها را به جا نياورند، تو نه تنها اين نعمت ها را از آنان مى گيرى، بلكه آنان را عذاب مى كنى.
تو هرگز قبل از روشن شدن حقيقت، بندگانت را عذاب نمى كنى، تو پيامبران را با معجزاتى آشكار براى هدايت آنان فرستادى، امّا آنان پيامبران را انكار كردند و تو هم از آنان انتقام گرفتى، البتّه تو مؤمنان را يارى نمودى و آنان را از عذاب نجات دادى، تو يارى كردن مؤمنان را بر خود واجب كرده بودى، براى مثال نوح(عليه السلام) سال هاى سال مردم را به يكتاپرستى فرا خواند، ولى كمتر از هشتاد نفر به او ايمان آوردند. سرانجام عذاب تو فرا رسيد و طوفان همه جا را فرا گرفت، همه كافران غرق شدند و نوح(عليه السلام) و پيروانش نجات پيدا كردند.[134]

* * *