فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّكَ عَلَى الْحَقِّ الْمُبِينِ (79 ) إِنَّكَ لَا تُسْمِعُ الْمَوْتَى وَلَا تُسْمِعُ الصُّمَّ الدُّعَاءَ إِذَا وَلَّوْا مُدْبِرِينَ (80 ) وَمَا أَنْتَ بِهَادِي الْعُمْيِ عَنْ ضَلَالَتِهِمْ إِنْ تُسْمِعُ إِلَّا مَنْ يُؤْمِنُ بِآَيَاتِنَا فَهُمْ مُسْلِمُونَ (81 )
محمّد(صلى الله عليه وآله) براى مردم مكّه حقّ را بيان كرد و به آنان فهماند كه بُت پرستى، چيزى جز خسران در پى ندارد، او از برپايى قيامت برايشان سخن گفت، امّا آنان سخنان محمّد(صلى الله عليه وآله) را انكار كردند.
اكنون به محمّد(صلى الله عليه وآله) چنين مى گويى: "اى محمّد ! بر من توكّل كن و كار خودرا به من واگذار كن كه تو بر حقّ هستى و حقّ بودن تو براى همه آشكار است".
به راستى اگر محمّد(صلى الله عليه وآله) بر حقّ است، پس چرا مردم به او ايمان نمى آورند؟
اكنون تو مى خواهى پاسخ اين سؤال را بدهى: حقّ بودن محمّد(صلى الله عليه وآله) دليل بر آن نيست كه مردم به اجبار ايمان بياورند، حقيقت را حقّ پذيران مى پذيرند و بس !
كافرانى كه به سخن محمّد(صلى الله عليه وآله) ايمان نمى آورند، مرده دل هستند، هيچ كس نمى تواند سخنى را به گوش اين مردگان برساند.
آيا مى توان با كرها، سخن گفت و سخنى را به آنان فهماند؟
كسانى كه حقّ را نمى پذيرند، گويى كر و كورند !
كسى كه گوشِ دلش، كر شده است و از حقيقت روى برمى گرداند، ديگر نمى شود سخن حقّ را به او فهماند.
كسى را كه چشم دلش كور شده است نمى توان هدايت كرد.
فقط كسانى سخن حقّ را مى شنوند كه روحيّه حق پذيرى دارند و تسليم حقّ و حقيقت هستند.
اين قانون توست: تو هرگز كسى را مجبور به ايمان آوردن نمى كنى، تو زمينه هدايت را براى همه فراهم مى كنى. انسان بايد خودش تصميم بگيرد و راه خود را انتخاب كند. همه حقّ را مى شناسند، عدّه اى آن را مى پذيرند، آنان كسانى هستند كه در برابر حقّ، متواضع هستند، امّا عدّه اى ديگر تصميم مى گيرند حقّ را انكار كنند. آنان اسير لجاجت شده اند، حقّ را مى شناسند امّا تصميم گرفته اند به آن ايمان نياورند.[54]