وَإِذَا أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً فَرِحُوا بِهَا وَإِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ إِذَا هُمْ يَقْنَطُونَ (36 )
اكنون مى خواهى از نكته مهمّى سخن بگويى: "وقتى تو به انسانى مهربانى مى كنى، او به آن نعمت شاد مى شود و هرگاه بلايى كه حاصل گناهان خودش است براى او مى فرستى، ناگهان نااميد مى شود".
انسانى كه به تو ايمان واقعى ندارد، وقتى غرق نعمت است، دچار غرور مى شود و مستى مى كند. او گناهانى انجام مى دهد و در نتيجه به بلاها گرفتار مى شود، آن وقت است كه از رحمت تو نااميد مى گردد و نااميدى، گناه بزرگى است.
اين انسان در دو حالت "غفلت" و "نااميدى" است، اگر نعمت به او بدهى، غفلت او را فرا مى گيرد، اگر بلا به او برسد، نااميد مى شود.
امّا كسى كه به تو ايمان دارد، چگونه است؟
او در دو حالت "شكر" و "صبر" قرار دارد. اگر به او نعمت بدهى، شكر تو را مى كند، وقتى هم كه بلايى به او برسد، صبر مى كند، او مى داند كه اين بلا، حاصل گناه اوست، تو مى خواهى او را از گناه پاك كنى. او صبر پيشه مى كند و هرگز از رحمت تو نااميد نمى شود.

* * *

"بلا" حادثه اى است كه در اثر گناه و معصيت پيش مى آيد و در واقع نتيجه گناهان است. اگر من گناه نكنم، بلاها به سراغ من نمى آيد، ممكن است من اصلاً گناهى انجام ندهم، امّا براى من حادثه اى ناگوار پيش آيد.
من بايد بدانم كه اين يك "سختى" است كه تو برايم فرستاده اى تا مرا امتحان كنى، اگر من در اين امتحان موفّق شوم، مقام من بالاتر مى رود، من بايد بر اين سختى صبر كنم.
روح و جان من فقط در كوره سختى ها است كه مى تواند از ضعف ها و كاستى هاى خود آگاه شود و به اصلاح آن ها بپردازد. سختى ها سبب مى شود تا از دنيا دل بكنم و بيشتر به ياد تو باشم و به درگاه تو رو آورم و تضرّع كنم.
اگر حادثه ناگوارى براى من پيش آمد، با خود مى گويم: آيا من گناهى كرده ام؟ آيا خطايى انجام داده ام؟
اگر پاسخ اين سؤال مثبت است: بايد بدانم كه تو بلا فرستادى تا مرا از گناه پاك كنى، تو خواستى من نتيجه گناه خود را در اين دنيا ببينم، ولى اگر من گناهى انجام نداده ام (و حادثه ناگوارى برايم پيش آمده است)، بايد بدانم كه تو مى خواهى مرا امتحان كنى.

* * *