كَذَّبَ أَصْحَابُ الاَْيْكَةِ الْمُرْسَلِينَ (176 ) إِذْ قَالَ لَهُمْ شُعَيْبٌ أَلَا تَتَّقُونَ (177 ) إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (178 ) فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (179 ) وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْر إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ (180 )أَوْفُوا الْكَيْلَ وَلَا تَكُونُوا مِنَ الُْمخْسِرِينَ (181 ) وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِيمِ (182 ) وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْيَاءَهُمْ وَلَا تَعْثَوْا فِي الاَْرْضِ مُفْسِدِينَ (183 ) وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الاَْوَّلِينَ (184 ) قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ (185 ) وَمَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَإِنْ نَظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ (186 ) فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِنَ السَّمَاءِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (187 ) قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ (188 ) فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْم عَظِيم (189 ) إِنَّ فِي ذَلِكَ لاََيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (190 ) وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (191 )
هفتمين پيامبرى كه از او ياد مى كنى شعيب(عليه السلام) است، تو او را براى هدايت مردم "مدين" فرستادى، مدين، نام منطقه اى در شام (سوريه) بود. آنان مردمى بُت پرست بودند و دچار انحرافات اقتصادى شده بودند و در معامله با ديگران تقلّب و كم فروشى مى نمودند.
شعيب(عليه السلام) با مهربانى به آنان چنين گفت: "اى مردم ! چرا از عذاب خدا نمى ترسيد؟ من پيامبرى امين و خيرخواه شما هستم. از عذاب خدا بترسيد و از من پيروى كنيد، من هيچ مزدى از شما نمى طلبم، پاداش من، فقط با خداى جهانيان است".
آنان در منطقه حسّاس تجارى بر سر راه كاروان ها قرار داشتند، كاروان ها در وسط راه نياز پيدا مى كردند كه با آنان داد و ستد كنند، آنان نيز گران فروشى و كم فروشى مى كردند، براى همين شعيب به آنان گفت: "حقِ پيمانه را كامل ادا كنيد. با كم فروشى به خريداران ضرر نزنيد. با ترازوى دقيق، اجناس را وزن كنيد. در اجناسى كه به مردم مى فروشيد، كم فروشى نكنيد، در زمين فساد نكنيد، از خدايى كه شما و مردم گذشته را آفريده است، بترسيد".
آنان در جواب به شعيب(عليه السلام) گفتند: "اى شعيب ! تو ادّعا مى كنى كه پيامبر هستى، تو را جادو كرده اند و عقل خود را از دست داده اى كه چنين سخنى مى گويى، تو انسانى مانند ما هستى،ما تو را دروغگو مى پنداريم، اگر راست مى گويى و پيامبر هستى، سنگ هايى از آسمان بر سر ما فرو ريز".
شعيب(عليه السلام) در پاسخ به آنان گفت: "خداى من از كارهاى شما كاملاً آگاه است، آمدن عذاب در دست من نيست، اين در دست خداست، هر وقت او بخواهد و مصلحت بداند، عذاب را بر شما نازل مى كند".
آرى، آن مردم اين گونه شعيب(عليه السلام) را دروغگو شمردند و عذاب "روز ابرِ آتشبار" آنان را فرا گرفت كه اين، عذاب روز هولناكى بود. ابرى بر سر آنان ظاهر شد، صاعقه هاى سهمگين از راه رسيد و زلزله اى بر زمين افتاد و همه نابود شدند.

* * *

شعيب(عليه السلام) با آن مردم سخن گفت، امّا آنان سخن او را نپذيرفتند و سرانجام هلاك شدند، در اين داستان، نشانه هايى از قدرت تو نهفته است، تو به كسانى كه راه كفر را برمى گزينند مهلت مى دهى، در عذاب آنان شتاب نمى كنى. تو خداى توانا و مهربان هستى.

* * *

از هفت پيامبر بزرگ (موسى، ابراهيم، نوح، هود، صالح، لوط و شعيب(عليهم السلام)) سخن گفتى، اين پيامبران وظيفه خود را انجام دادند، امّا بيشتر مردم به سخن آنان گوش نكردند و سرانجام به عذاب گرفتار شدند.
اين پيامبران مردم را به يكتاپرستى فرا خواندند و از آنان خواستند تا از انحرافات دورى كنند، اساس برنامه پيامبران، يكسان بود، آنان معلّم هاى كلاس انسان سازى بودند.
محمّد(صلى الله عليه وآله) مردم مكّه را به يكتاپرستى فرا خواند، امّا آنان او را دروغگو خواندند و سنگ به سوى او پرتاب كردند، محمّد(صلى الله عليه وآله)از ايمان نياوردن آنان اندوهناك شده بود، تو ماجراى هفت پيامبر بزرگ خود را بيان كردى، تو دوست داشتى تا محمّد(صلى الله عليه وآله)بداند كه راه او با سختى هاى زيادى همراه خواهد بود، پيامبران قبلى هم براى هدايت مردم سختى هاى زياى را تحمّل كردند. تو هرگز پيامبران را تنها نگذاشتى و همواره آنان را يارى كردى.[15]