وَمَا أَهْلَكْنَا مِنْ قَرْيَة إِلَّا لَهَا مُنْذِرُونَ (208 ) ذِكْرَى وَمَا كُنَّا ظَالِمِينَ (209 )
تو قرآن را به قلب محمّد(صلى الله عليه وآله) نازل كردى و از او خواستى تا آن را براى مردم بخواند، گروهى از مردم با او دشمنى كردند و سخن او را نپذيرفتند، محمّد(صلى الله عليه وآله)براى آنان ناراحت مى شد، او دوست داشت آنان ايمان بياورند، امّا تو محمّد(صلى الله عليه وآله) را نفرستاده بودى تا مردم را مجبور به ايمان كند، ايمانى كه از روى اجبار باشد، ارزشى ندارد.
او فقط مأمور بود پيام تو را به همه برساند، اگر آنان به قرآن ايمان آوردند، خودشان سود كرده اند، اگر هم قرآن را انكار كردند، به خود ضرر زده اند.
اين قانون توست: تا زمانى كه پيامبرى براى مردم نفرستى و راه حقّ را نشان آنان ندهى، آنان را عذاب نمى كنى.
تو انسان را با اختيار آفريده اى، پيامبران را براى هدايت او مى فرستى، تو راه حقّ و باطل را به او نشان مى دهى و او را مجبور به پذيرفتن حقّ نمى كنى، اين انسان است كه راه خود را انتخاب مى كند، اگر او راه باطل را برگزيد و بر آن اصرار ورزيد، آن وقت است كه عذاب فرا مى رسد.
آرى، تو هرگز انسان ها را نابود نكردى مگر آن كه قبلاً براى هدايت آنان، پيامبران را فرستادى تا حجّت را بر آنان تمام كنند و آنان را پند و موعظه كنند. تو هرگز به بندگان ظلم نمى كنى و قبل از فرستادن پيامبران، كسى را عذاب نمى كنى، تو هرگز قبل از آشكار شدن حقيقت، كسى را به عذاب گرفتار نمى كنى.

* * *