وَوَصَّيْنَا الاِْنْسَانَ بِوَالِدَيْهِ حُسْنًا وَإِنْ جَاهَدَاكَ لِتُشْرِكَ بِي مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ فَلَا تُطِعْهُمَا إِلَيَّ مَرْجِعُكُمْ فَأُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (8 )
محمّد(صلى الله عليه وآله) با مردم مكّه سخن مى گفت و آنان را به اسلام دعوت مى كرد، چند نفر از جوانان به او ايمان آوردند و مسلمان شدند، وقتى مادران آن ها اين ماجرا را فهميدند، بسيار ناراحت شدند و به آنان چنين گفتند: "چرا شما مسلمان شده ايد؟ چرا از دين نياكان خود دست برداشته ايد؟ ما آب و غذا نمى خوريم تا شما به بُت پرستى بازگرديد".
جوانان در فكر فرو رفتند، مادران آنان در تصميم خود جدّى بودند، آنان اعتصاب غذا كردند، جوانان نگران حال مادران خود شدند، آنان مى دانستند كه تو به مسلمانان امر كرده اى به پدر و مادر خود نيكى كنند و احترام آنان را بگيرند، امّا احترام پدر و مادر تا چه اندازه؟ آيا انسان به خاطر پدر و مادر خود مى تواند به كفر بازگردد؟
اكنون اين آيه را بر محمّد(صلى الله عليه وآله) نازل مى كنى: "اى محمّد ! من به انسان ها سفارش كردم كه به پدر و مادر خود نيكى كنند، امّا اگر پدران و مادرانشان اصرار كردند تا از روى نادانى به من شرك بورزند، در اين موضوع از آنان پيروى نكنند. همه شما در روز قيامت براى حسابرسى به پيشگاه من مى آييد و شما را به آنچه انجام مى داديد، آگاه مى سازم و به خوبان پاداش مى دهم و بدان را كيفر مى كنم".
آرى، اين يك اصل است: پيوند انسان با تو به همه پيوندها مقدّم است، اگر پدر و مادرى بخواهند فرزند خود را از ايمان به تو باز دارند، او نبايد به سخن آنان گوش فرا دهد.

* * *