فَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنِ اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْبَحْرَ فَانْفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرْق كَالطَّوْدِ الْعَظِيمِ (63 )وَأَزْلَفْنَا ثَمَّ الاَْخَرِينَ (64 )وَأَنْجَيْنَا مُوسَى وَمَنْ مَعَهُ أَجْمَعِينَ (65 ) ثُمَّ أَغْرَقْنَا الاَْخَرِينَ (66 ) إِنَّ فِي ذَلِكَ لاََيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (67 )وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (68 )
سپاه فرعون نزديك و نزديك تر مى شد، اينجا بود كه تو از موسى(عليه السلام)خواستى تا عصاى خود را به آب بزند، موسى(عليه السلام)چنين كرد، رود نيل شكافته شد و موسى(عليه السلام) و يارانش از آن عبور كردند. (چون رود نيل بسيار وسيع است از آن به دريا تعبير شده است).
تو در رود نيل، دوازده شكاف ايجاد كردى، زيرا بنى اسرائيل دوازده طايفه بزرگ بودند (آنان همه از نسل يعقوب(عليه السلام)بودند، يعقوب(عليه السلام) دوازده پسر داشت، هر كدام از آن طايفه ها از نسل يكى از پسران يعقوب(عليه السلام) بودند).
اين معجزه بزرگى بود، آب روان به فرمان تو همچون كوهى بزرگ در دو طرف بر روى هم انباشته شد.
موسى(عليه السلام) همراه با بنى اسرائيل وارد شكاف هاى آب شدند، فرعون از پشت سر رسيد، ديد كه رود نيل شكافته شده است، او همراه با سپاهش وارد شكاف آب شد، وقتى آخرين نفر سپاه او وارد آب شد و بنى اسرائيل از آن طرف، خارج شدند، تو دستور دادى تا رود نيل به حالت اوّلش بازگردد و فرعون و فرعونيان در آب غرق شدند و ديگر اثرى از آن سپاه باشكوه باقى نماند.
آرى، اين اراده تو بود كه فرعونيان را به لب رود نيل آوردى و آنان را اين گونه هلاك كردى، تو به آنان فرصت زيادى دادى، امّا آنان راه گمراهى را انتخاب كردند و سرانجام به عذاب تو گرفتار شدند.

* * *

اكنون با محمّد(صلى الله عليه وآله) سخن مى گويى، در اين ماجراى موسى(عليه السلام)و فرعون، نشانه هاى قدرت تو است و درس عبرتى براى همه است. محمّد(صلى الله عليه وآله) براى بُت پرستان مكّه، قرآن مى خواند و آنان را به يكتاپرستى فرا مى خواند، امّا آنان ايمان نمى آوردند و به گمراهى خود ادامه مى دادند، در واقع تو با محمّد(صلى الله عليه وآله)چنين سخن مى گويى: اى محمّد ! از ايمان نياوردن بُت پرستان نگران نباش، زيرا گذشتگان نيز معجزه هاى زيادى را ديدند ولى قدمى جلو نيامدند و راه كفر را ادامه دادند و نابود شدند. آرى، سرانجام، عذاب مشركان را هم فرا خواهد گرفت!

* * *

تو خداى بسيار توانا و مهربان هستى، به بُت پرستان مهلت مى دهى، اين مهلت دادن، نشانه ضعف تو نيست، تو بر هر كارى توانا هستى، اگر بخواهى مى توانى در يك لحظه آنان را نابود كنى. تو هرگز در عذاب بندگان خود شتاب نمى كنى، شايد آنان توبه كنند و رستگار شوند، تو خداى مهربان هستى، به بندگانت مهربانى مى كنى و گناه آنان را مى بخشى.[9]