قَدْ كَانَ لَكُمْ آَيَةٌ فِي فِئَتَيْنِ الْتَقَتَا فِئَةٌ تُقَاتِلُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَأُخْرَى كَافِرَةٌ يَرَوْنَهُمْ مِثْلَيْهِمْ رَأْيَ الْعَيْنِ وَاللَّهُ يُؤَيِّدُ بِنَصْرِهِ مَنْ يَشَاءُ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَعِبْرَةً لاُِولِي الاَْبْصَارِ (13 )
تو همواره مؤمنان را يارى مى كنى، اين سنّت و قانون است، هر مؤمنى كه در راه تو تلاش كند، او را پيروز مى گردانى.
در سال دوم هجرى، جنگ "بَدر" واقع شد. تعداد مسلمانان 313 نفر و تعداد كافران بيش از هزار نفر بود. كافران نگاهى به لشكر مسلمانان انداختند، آنان به پيروزى خود يقين داشتند زيرا تعداد آن ها سه برابر مسلمانان بود.
وقتى جنگ آغاز شد، امداد غيبىِ تو فرا رسيد، تو در چشمان كافران تصرّف كردى، آنان نگاه كردند، مسلمانان را دو برابر ديدند، خيال كردند نيروى كمكى به يارى مسلمانان آمده است، كافران وحشت زده شدند و روحيّه خود را از دست دادند و مسلمانان توانستند در اين جنگ پيروز شوند.
بعضى وقتى حوادث تاريخى را مى خوانند، فقط به ظاهر اين حوادث توجّه مى كنند، سيصد و سيزده نفر در مقابل هزار نفر پيروز شدند ! آنان از امداد و يارى تو غافل مى شوند، امّا گروه ديگر با بصيرت به حوادث نگاه مى كنند، از آن درس عبرت مى گيرند و نشانه هاى تو را در آن مى بينند.
از من مى خواهى تا هرگز امداد و يارى تو را فراموش نكنم، در زندگى خود براى حقّ و حقيقت تلاش كنم، اگر امكانات و وسايل كمى در اختيار داشته باشم، هرگز نااميد نشوم، من بايد بدانم كه اگر در راه تو قدم بردارم، به زودى يارى تو فرا خواهد رسيد و پيروزى از آن من خواهد بود.

* * *