أَوَلَمَّا أَصَابَتْكُمْ مُصِيبَةٌ قَدْ أَصَبْتُمْ مِثْلَيْهَا قُلْتُمْ أَنَّى هَذَا قُلْ هُوَ مِنْ عِنْدِ أَنْفُسِكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِّ شَيْء قَدِيرٌ (165 ) وَمَا أَصَابَكُمْ يَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ فَبِإِذْنِ اللَّهِ وَلِيَعْلَمَ الْمُؤْمِنِينَ (166 )
ياران پيامبر دور او حلقه زده اند، به سخنان او گوش مى كنند، آنان از گذشته خود پشيمانند، مى خواهند گذشته را جبران كنند، تو از دل آنان خبر دارى، مى دانى هنوز يك سؤال آنان بى پاسخ مانده است، آنان بارها از خود پرسيده اند: چرا اين چنين شد؟ اين مصيبت از كجا به ما رسيد؟
در جنگ احد، هفتاد نفر از مسلمانان كشته شدند، آنان فراموش كردند كه در جنگ بدر، دو برابر اين بر دشمن ضربه زدند، (سال قبل كه بين مسلمانان و كافران جنگ بَدر روى داد، مسلمانان هفتاد نفر از آنان را كشتند و هفتاد نفر را هم اسير كردند).
مسلمانان به دنبال جواب اين سؤال خود هستند، آن ها مى خواهند بدانند چرا ديروز اين چنين شكست خوردند.
اكنون جواب آنان را اين گونه مى دهى:
شكست شما به دليل دنياخواهى شما بود، گروهى از شما براى رسيدن به غنيمت ها، موقعيّت حسّاس خود را ترك كرديد، شما از فرمان پيامبر سرپيچى كرديد. بدانيد كه من بر هر كارى توانا هستم، اگر روش خود را اصلاح كنيد، شما را بر دشمن پيروز خواهم كرد.
هرگز از ياد نبريد كه اين شكست شما، مطابق سنّت من بود، اين قانون است: هر لشكرى كه در ميدان جنگ سستى كند و از دستور فرماندهى خويش سرپيچى كند، محكوم به شكست خواهد بود، چگونه شما انتظار پيروزى داريد در حالى كه هم سستى كرديد و هم از پيامبر نافرمانى نموديد؟

* * *