وَلِلَّهِ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الاَْرْضِ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الاُْمُورُ (109 )
در اين آيه مى خواهى براى همه بگويى كه چرا تو به بندگانت ظلم نمى كنى.
من قدرى فكر مى كنم، چرا بعضى از انسان ها ظلم و ستم مى كنند؟ آنان وقتى مى بينند كه يك نفر، مالى يا مقامى دارد به او حسد مىورزند، آنان مى خواهند به آن مقام يا مال برسند، آنان مى خواهند پول، ثروت، عزّت ديگرى را از آنِ خود نمايند، آنان خود را در محدوديّت مى بينند و مى خواهند اين محدوديّت را برطرف كنند.
اكنون به من يادآورى مى كنى كه همه آنچه در آسمان ها و زمين است، از آن توست، تو مالك همه آن ها هستى، تو چه نيازى به اين دارى كه به ديگران ظلم كنى، تو بى نياز هستى، به هيچ چيز نياز ندارى، كسى كه همه هستى، از آنِ اوست، چگونه ممكن است به حقوق ديگران تجاوز كند؟
حكمفرمايى همه جهان در دست توست، تو به موجودات حيات مى دهى، بقا و فناى آنان در دست قدرت توست. تمام امور هستى از آغاز تا پايان به تو بازمى گردد، براى همين است كه تو هرگز نيازى به ظلم كردن ندارى !