وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا وَاذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَكُنْتُمْ عَلَى شَفَا حُفْرَة مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آَيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ (103 )
در ابتداى كوهنوردى وقتى هنوز مسير زيادى را طى نكرده ام به هيچ ريسمان و دستگيره اى، نياز ندارم، امّا وقتى صعود من از صخره هاى بلند شروع مى شود، نياز به ريسمان و دستگيره دارم تا سقوط نكنم.
در زمين صاف و هموارِ كوهپايه كه خطرى مرا تهديد نمى كند، هيچ كس نمى گويد بايد به ريسمان چنگ بزنى، امّا وقتى صعود آغاز مى شود و به سوى قلّه بالا مى روم، آنجاست كه خطر سقوط در كمين من است، بايد مواظب باشم، محكم به ريسمانى كه از كوه پايين آمده است، چنگ بزنم.
تو اكنون حقيقت دنيا را برايم معرّفى مى كنى، دنيا مانند پرتگاهى است كه با سقوط در آن به نيستى و نابودى مى رسم، من بايد از اين پرتگاه به سوى قلّه كمال و سعادت صعود كنم.
از ما مى خواهى به ريسمانى كه براى ما در اين دنيا قرار داده اى، چنگ بزنيم و از اختلافات دورى كنيم.
به راستى اين ريسمان چيست؟
ريسمانى كه تو از آن سخن مى گويى، قرآن و پيامبر توست.
ما بايد همواره به آموزه هاى قرآن عمل كنيم و هرگز از قرآن جدا نشويم، همچنين بايد از پيامبر پيروى كنيم، بعد از پيامبر هم بايد از خاندان پاك او اطاعت كرد، على(عليه السلام)و يازده امام بعد او، حجّت هاى تو روى زمين هستند.[60]
تو دوست داشتى كه بعد از پيامبر، جامعه بر محور ولايت على(عليه السلام)متّحد شوند و از اختلاف پرهيز كنند، از آنان خواستى تا گذشته خود را به ياد بياورند، زمانى كه همه با هم دشمن و در شرك و بُت پرستى غوطهور بودند و اگر در آن حالت مى مردند، به عذاب جهنّم گرفتار مى شدند.
تو با نور ايمان، دل هاى آنان را نسبت به يكديگر مهربان نمودى و آنان را از همه آسيب ها و خطرها نجات دادى. اين مطالب را براى آنان بيان كردى تا به سوى حقيقت هدايت شوند.
مى دانستى كه هيچ چيز مانند وحدت، باعث سربلندى اسلام نيست، ازاين رو براى آنان محور اتّحاد را مشخّص كردى، خوب مى دانستى كه اتّحاد بر محور نژاد، زبان و ملّيّت، ثباتى ندارد و زود از هم پاشيده مى شود، از آنان خواستى تا بر محور ولايت على(عليه السلام)كه حجّت توست، متّحد شوند.
على(عليه السلام)، تجسّم همه خوبى ها و زيبايى ها مى باشد، تو به على(عليه السلام)عصمت را بخشيدى و او مى تواند جامعه را به سوى سعادت رهنمون باشد. پيامبر در روز عيد غدير او را به عنوان جانشين خود معرّفى كرد و مردم با على(عليه السلام)پيمان بستند.
اين گونه مسير امامت از غدير آغاز شد، در هر زمانى، يكى از امامان معصوم عهده دار اين مقام بودند، على(عليه السلام)، حسن(عليه السلام)، حسين(عليه السلام)تا مهدى(عليه السلام).
امروز هم حجّت تو، مهدى(عليه السلام)است و عشق به او، عشق به همه خوبى ها است.

* * *