وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ (169 ) فَرِحِينَ بِمَا آَتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَيَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِينَ لَمْ يَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ (170 ) يَسْتَبْشِرُونَ بِنِعْمَة مِنَ اللَّهِ وَفَضْل وَأَنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُؤْمِنِينَ (171 )
وقتى خبر رسيد كه هفتاد نفر از مؤمنان در جنگ اُحُد كشته شدند، منافقان گفتند: "افسوس كه آنان خود را به كشتن دادند، آنان مُردند و هيچ بهره اى هم نبردند".
اكنون درباره شهيدان سخن مى گويى:
هرگز كسانى را كه در راه من كشته شدند، مرده نپنداريد، شهيدان زنده اند، آنان هرگز نمرده اند، هر كس در راه من كشته شود، زنده است، آنان در جوار رحمت من زندگى مى كنند و من به آنان روزى مى دهم و به علّت نعمت هايى كه به آنان داده ام، خشنودند.
وقتى شهيدان به دوستان خود (كه با هم در يك ميدان جنگ مى كردند و آن ها هنوز در دنيا هستند) فكر مى كنند، شاد مى شوند. شهيدان مى دانند كه دوستانِ آن ها نيز به رستگارى خواهند رسيد و هيچ ترس و وحشتى نخواهند داشت.
شهيدان همواره از نعمت ها و فضل و رحمت من دلشادند و هرگز اجر و ثواب مؤمنان تباه نمى شود.

* * *