قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِكُمْ سُنَنٌ فَسِيرُوا فِي الاَْرْضِ فَانْظُروا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ (137 ) هَذَا بَيَانٌ لِلنَّاسِ وَهُدًى وَمَوْعِظَةٌ لِلْمُتَّقِينَ (138 )
سخن تو با كسانى بود كه در جنگ "اُحُد" از ميدان فرار كردند، آنان را به عفو و بخشش وعده دادى و آن ها به رحمت تو اميدوار شدند، امّا مبادا فكر كنند كه همواره و در همه شرايط، خطاكاران را مى بخشى !
وقتى انسان بر گناه و نافرمانى عادت كرد، كم كم به آنجا مى رسد كه ديگر سخن خدا را دروغ مى شمارد، قلبش سياه مى شود و از سعادت دور مى شود.
اين نتيجه بعضى از گناهان است، گناهانى كه اگر كسى آن ها را انجام دهد، ايمان خود را از دست مى دهد و كارش به تكذيب سخن تو مى رسد، او ديگر سخن تو را دروغ مى شمارد !
اكنون از ما مى خواهى تا در زمين بگرديم و با زندگى امّت هاى قبلى آشنا شويم، وقايع تاريخى را بخوانيم و در اين زمينه مطالعه كنيم تا از عاقبت كسانى كه سخن تو را دروغ شمردند، عبرت بگيريم !
كسانى كه سخنان تو را دروغ شمردند، به خود ظلم كردند و نتيجه كارهاى خود را ديدند و در همين دنيا به عذاب گرفتار شدند و در روز قيامت هم عذاب سخت ترى در انتظارشان است.[80]
اين سخن تو با همه انسان هاست: برويد ببيند كه چگونه بلاهاى آسمانى بر آنان نازل شد و همه با خاك يكسان شدند، به خود بياييد و پند بگيريد.
تو قرآن را براى ما فرستادى و اين قرآن، راه سعادت را براى همه بيان مى كند، آرى، قرآن، هدايت كننده است، امّا فقط اهل تقوا از اين هدايت بهره مند مى شوند و از آن پند مى گيرند. اهل تقوا در سخنان قرآن فكر مى كنند و مسير زندگى خود را در آن مى يابند.

* * *